Minister kultury Hanna Wróblewska, po rozmowach z kandydatami, powierzyła funkcję dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie Janowi Klacie. Dyrektor obejmie funkcję z początkiem nowego sezonu teatralnego we wrześniu.

Formuła zamknięta konkursu na dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie została wypracowana w porozumieniu z przedstawicielami środowiska i dyrekcją Teatru – podaje MKiDN.

Jan Klata – biogram

Jan Klata studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie oraz na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Był asystentem Jerzego Grzegorzewskiego, Jerzego Jarockiego oraz Krystiana Lupy. Na swoim koncie ma ponad 30 spektakli zrealizowanych na deskach polskich i zagranicznych teatrów.

Jego debiutem reżyserskim był „Rewizor” Nikołaja Gogola (Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2003). Pozycję reżysera potwierdziła natomiast oryginalna inscenizacja „Hamleta” Williama Shakespeare’a, zatytułowana „H.” (Teatr Wybrzeże w Gdańsku, 2004). Wśród spektakli wyreżyserowanych przez Jana Klatę największe uznanie zyskały: „Mechaniczna pomarańcza” według powieści Anthony’ego Burgessa (Wrocławski Teatr Współczesny, 2005), „Transfer!” (Wrocławski Teatr Współczesny, 2006), „Szewcy u bram” według Stanisława Ignacego Witkiewicza (TR Warszawa, 2007), „Sprawa Dantona” Stanisławy Przybyszewskiej (Teatr Polski we Wrocławiu, 2008) czy adaptacja „Trylogii” Henryka Sienkiewicza (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2009).

Za inscenizację „Króla Leara” Williama Shakespeare’a (2013) Jan Klata został laureatem prestiżowej nagrody Złotego Yoricka przyznawanej najlepszej polskiej interpretacji szekspirowskich dzieł. To także laureat Paszportu Polityki i Nagrody im. Konrada Swinarskiego – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – dla najlepszego reżysera sezonu.

Klata w Krakowie

 W latach 2013–2017 Jan Klata był dyrektorem Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.

„Opinia prowokatora i skandalisty, jawna niechęć okazywana nowej dyrekcji przez część zasłużonych aktorów Starego Teatru, wraz z kilkoma niezręcznymi zachowaniami samego dyrektora wywołały konflikty i kontrowersje wokół niektórych spektakli (Do Damaszku, 2013) i decyzji (zawieszenie prób Nie-Boskiej komedii w reżyserii radykalnego politycznie artysty chorwackiego Oliviera Friljicia). Trwająca kilka miesięcy burza spowodowała, że bez większej uwagi przeszła znakomita inscenizacja Termopil polskich Tadeusza Micińskiego wystawiona przez Klatę w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Natomiast na macierzystej scenie powstał kolejny dyptyk: Ubu króla Alfreda Jarry'ego (2014) – pozornie zjadliwie karykaturalny, ale niepozbawiony akcentów serio, świadomie utrzymany w tandetnej estetyce obraz Polski i Polaków, oraz Król Lear Williama Szekspira (2013) – spektakl wysmakowany estetycznie i precyzyjnie skomponowany, z przejmującą rolą Jerzego Grałka jako Leara – starego i niedołężnego papieża” –napisał prof. Dariusz Kosiński, przypominając, że w roku 2015 Klata wyreżyserował w krakowskim teatrze własną wersję „Wroga ludu” Henrika Ibsena.

12 maja 2017 r. premierą „Wesela” wg Stanisława Wyspiańskiego Klata pożegnał się z dyrekcją Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.

Czytaj też: „Jego muzyka nie przeminie”. Wspomnienie Wojciecha Trzcińskiego w RDC