Wojewódzki konserwator zabytków prof. Jakub Lewicki wpisał do rejestru zabytków kamienicę przy ul. Kawęczyńskiej 63 w Warszawie. Jak zaznaczył konserwator, budynek został zbudowany przed 1936 rokiem w charakterystycznym dla tego okresu nurcie modernistycznym. Ma siedmioosiową fasadę, z osiami wyznaczonymi przez prostokątne okna.

— Zabytek to indywidualnie zaprojektowany obiekt architektoniczny o charakterystycznej dla nurtu modernistycznego harmonijnej prostej bryle budynku. Kamienica wpisuje się w obiekty wznoszone w Warszawie w latach 30. XX w. W ówczesnej prasie opisywane były jako nowoczesne i komfortowe — przekazał prof. Lewicki.

Podkreślił, że wysokie walory artystyczne prezentują ręcznie zdobione płaszczyzny drzwi, wykonane w bardzo popularnej i wysoko rozwiniętej w początku XX w. technice fladrowania.

— Istotną rolę w odbiorze estetycznym spełniają również zachowane egzemplarze mosiężnych klamek. Dużym nośnikiem wartości jest zachowany, ozdobny piec kaflowy — dodał.

— Obiekt posiada wartość naukową. Do jego wykończenia użyto charakterystycznych materiałów, cechujących budownictwo mieszkaniowe lat 30. XX w. cegły klinkierowej w partii cokołowej skontrastowanej z warstwą jasnego tynku, a także lastriko na biegach schodów oraz posadzek ceramicznych na piętrach oraz charakterystycznych dla tego okresu technik zdobniczych — wyjaśnił MWKZ.

Ulica Kawęczyńska na Szmulowiźnie w dzielnicy Praga Północ prowadzi od ulicy Radzymińskiej do okolicy Parku Szmulowizna. Powstała w 1867 roku jako fragment drogi prowadzącej do Woli Ząbkowskiej zwanej również Ząbkami. Obecna nazwa ulicy pojawiła się w 1907 roku.

W czerwcu 2021 roku MWKZ podjął decyzję o wpisaniu do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego historyczny układ urbanistyczny ulicy Kawęczyńskiej. Ciekawostką jest to, że pod numerem 26 zachował się jeden ostatnich praskich „drewniaków” tzw. oficyna Burkego z 1900 roku.

Czytaj też: „To fuszerka”. Mieszkańcy Ursynowa narzekają na nowe progi przy ul. Braci Wagów