Rody i Rodziny Mazowsza

Rody i rodziny Mazowsza: Swieżawscy z Hołubia, Łykoszyna i Dołhobyczowa, cz. 1

Piotr Szymon Łoś
11.01.2020
44 min 47 s

Krótki opis odcinka

Swieżawscy z Hołubia, Łykoszyna i Dołhobyczowa, cz. 1 Z okna domu widziałam dal… Najpierw była przepiękna łąka, na środku której znajdował się mały staw, wierzba płacząca i źródełko. Potem już Bug, a za rzeką widziałam łąki na Wołyniu. A na Wołyniu to było już coś innego. A hen za tymi łąkami las. (…) Myśmy w Hołubiu byli o 3 km od granicy województw lubelskiego i lwowskiego, a Wołyń za Bugiem to było już coś obcego… tak, obcego. A powiedziałabym, że i zimnego. Wiedziałam naturalnie, że tam są miasta: Łuck, Kowel i Równe. Wiedziałam, że koło Równego w swoim majątku są państwo Pruszyńscy, którzy potem stamtąd uciekali… Ale Wołyń był obcy. Izabela ze Swieżawskich Płatkowska *** Dzieciństwem było mi Hołubie, Miejsce wyśnione, wymarzone. Rymem i rytmem było: lubię Twe łąki kwietne i zielone. Izabela Płatkowska, 1986 Z ziemi dobrzyńskiej na pogranicze Swieżawscy pochodzą z ziemi dobrzyńskiej, z okolic Rogowa w powiecie rypińskim (ob. woj. kujawsko-pomorskie), gdzie mieli wieś Świeżawy i inne własności od XV wieku. Ziemie tam były jednak słabe, piaszczyste. Wobec tego, jedna z gałęzi rodu przeniosła się do województwa bełskiego i na Lubelszczyznę. Eustachy Swieżawski (1837-1903), powstaniec styczniowy 1863 r., od bezpotomnych małżonków Teleżyńskich kupił Nieledew. Wybudował w niej cukrownię, która stała się jednym z ważniejszych zakładów przemysłu spożywczego na Lubelszczyźnie. Eustachy i jego kuzyn Franciszek Wilhelm Swieżawski (zm. 1918) z Kadłubisk byli założycielami oraz głównymi udziałowcami cukrowni „Lublin”. Eustachy Swieżawski piastował liczne stanowiska w organizacjach gospodarczych i społecznych (np. prezesował Lubelskiemu Towarzystwu Dobroczynności), jednak najbardziej znany był z działalności jako prezes Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Lublinie (TKZ). Emma „Prezesowa” Eustachy Swieżawski był ożeniony z Emmą z Jeżewskich (1845-1930), wychowaną w tradycjach patriotycznych i wojskowych, córką Juliana, kpt. saperów WP i Eweliny z Bochdanów. Emma, powszechnie nazywana „Prezesową” wniosła do rodziny męża dobra Hołubie (nazwa ukraińska, po polsku – Gołębie). O Emmie „Prezesowej”, swojej babce, Stefan Swieżawski pisał, że „znajdowała się na pewno pod wpływem popowstaniowego pozytywizmu. Odznaczała się inteligencją, a także swoistą pańskością połączoną z bardzo wyraźną postawą demokratyczną. Nigdy np. nie pozwalała służbie mówić do siebie per „Jaśnie Pani”, ironicznie wyrażała się o „hrabiach galicyjskich”, była pod dużym wrażeniem Szwajcarii i Austrii, gdzie często jeździła i skąd starała się przeszczepić obyczaje i ulepszenia” (S. Swieżawski, „Wielki przełom”, Lublin 1989, s. 11). Na wzór szwajcarski zorganizowała mleczarnię, w której produkowała przede wszystkim masło. Pogrzeb Emmy był manifestacją szacunku i uznania, jakimi ją darzono w społeczeństwie. Główne ośrodki rodzinne W wyniku mariaży, dzięki posagom panien i zakupom, do rąk dzieci Eustachego i Emmy Swieżawskich trafiły majątki, które w rodzinie pozostały do końca istnienia większej własności ziemskiej w Polsce. Wymieniając tylko główne i najbardziej znane folwarki, z siedzibami mieszkalnymi, to: najstarszy z synów, Czesław Swieżawski otrzymał Łykoszyn, Władysław Hołubie i Piaseczno, zaś Stefan Swieżawski Dołhobyczów. Łykoszyn Czesław Swieżawski (1867-1933) w Łykoszynie nie był zbyt długo, gdyż w Galicji kupił Rokietnicę, planował zajęcie się przemysłem naftowym. Z powodów ekonomicznych, ale być może i ze względu na kryzys w małżeństwie, sprzedał te dobra, przeniósłszy się do Krakowa. Dzieci Czesława i Zofii z Rakowskich, to: 1. Zofia Emma (1894-1964), zakonnica, matka Joanna Maria od Boskiego Serca w zgromadzeniu karmelitanek bosych, najpierw w Przemyślu, potem w Łodzi, Krakowie, a następnie jako przeorysza i fundatorka nowego klasztoru w Zakopanem; 2. Stanisław Eustachy; 3. Tomasz Tadeusz (1896-1963), wł. maj. Żerniki (pow. tomaszowski), wójt Łaszczowa (1932-1936), więzień oflagu VII A w Murnau (1940-1945); 4. Anna (1901-1973); 5. Kamilla (1904-1967). Stanisław Eustachy Swieżawski (1895-1974) dzieciństwo spędził w Łykoszynie, następnie w Rokietnicy, Krakowie i Ostrowie k. Przemyśla. Maturę zdał w gimnazjum Jezuitów w Chyrowie, studiował prawo, uzyskał tytuł dr-a praw, a dodatkowo ukończył Akademię Handlową. Walczył na froncie polsko-ukraińskim w 1918 roku koło Sądowej Wiszni, jako jeden z obrońców Lwowa. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku był ułanem w 8 pułku ułanów. Po zakończeniu wojny, powrócił do Łykoszyna, obejmując majątek ojca. Ratował go po zniszczeniach wojennych, unowocześnił i rozwinął. Wśród innowacji, które wprowadził były uprawy tytoniu, założył pasiekę pszczół, zasadził sad i utworzył szkółkę drzew owocowych; kontynuował uprawę pszenicy i buraków cukrowych. Interesując się heraldyką i genealogią, łykoszyńską bibliotekę zaopatrzył w wiele dzieł z tych dziedzin, zaś w 1930 roku do niego, do Łykoszyna przekazany został, liczący ok. 10 tys. sztuk zbiór książek i starodruków, zgromadzonych przez babkę Emmę z Jeżewskich Swieżawską „Prezesową”, a wcześniej przez Komarów, Matuszewiczów i Swieżawskich. Gdy majątek funkcjonował nieźle (choć już po interwencji w postaci sprzedania jednego z folwarków w celu zdobycia kapitału), Stanisław Swieżawski wstąpił do Bezpartyjnego Bloku Wspierania Rządu (BBWR), będąc zwolennikiem Piłsudskiego. Był posłem na Sejm II RP z powiatu tomaszowskiego, a ukoronowaniem jego drogi politycznej stało się objęcie funkcji Szefa Kancelarii Cywilnej prezydenta Ignacego Mościckiego. Wtedy w Łykoszynie bywał rzadko; drugi raz w swym życiu powrócił do niego w okresie okupacji. Na początku II wojny św., po krótkim aresztowaniu przez sowietów, a po ich wycofaniu się za Bug, powrócił do Łykoszyna, gdzie spędził okupację, angażując się w konspirację. Początkowo polegała ona na fikcyjnym przyjmowaniu do pracy w majątku osób, którym groziło niebezpieczeństwo ze strony okupanta niemieckiego. Byli to: Józef Konrad, aktor, z żoną Gustawą z Blumenfeldów, Wilhelm Korabiowski, znany z „Wesołej Lwowskiej Fali”, Eryk Lipiński, karykaturzysta, dziennikarz, z żoną Anną z Gosławskich (Ha-Ga) i inni. Tak jak w wielu miejscach na Lubelszczyźnie, także w Łykoszynie miały miejsce napady band, składających się z uciekinierów sowieckich; w sumie było ich osiem. Niebezpieczeństwa dały się odczuwać też w okresie przesiedleń ludności (Ukraińców, Niemców), które przeprowadzali Niemcy. W Łykoszynie, przy ewidentnym zagrożeniu z różnych stron, odbywały się odprawy żołnierzy Armii Krajowej obwodu tomaszowskiego. Na wiosnę 1943 roku rozpoczęły się liczne napady ukraińskie, po stronie polskiej w ciągu roku zginęło kilkaset osób, w tym kilku ziemian i członków ich rodzin. We wrześniu 1943 roku doszło do napadu na Łykoszyn, w czasie którego zamordowano aktora Stefana Michalaka; fotografię z jego pogrzebu, przechodzącego koło dworu możemy zobaczyć poniżej, dzięki uprzejmości p. Agnieszki Korbowskiej. Po ufortyfikowaniu dworu oraz przy obecności w nim oddziału AK, jego mieszkańcom udało się przeżyć w miarę spokojnie do początku 1944 roku. W marcu uformował się regularny front polsko-ukraiński, a w czerwcu 1944 Ukraińcy spod znaku UPA dokonali zniszczeń i kradzieży w łukoszyńskim dworze. Stanisław Eustachy Swieżawski ujawnił się po wejściu sowietów, ale gdy z kolei okazało się, że mają oni internować byłych żołnierzy polskiej konspiracji, wrócił do Podziemia, wstępując w szeregi organizacji Wolność i Niezawisłość (WIN), której działalność na Lubelszczyźnie zakończyła się w czerwcu 1947 roku. Po ponownym ujawnieniu się, razem z władzami lokalnych struktur WIN-u, Stanisław Eustachy Swieżawski osiedlił się w Bytomiu, a od 1969 roku, po przejściu na emeryturę, przebywał w Warszawie. Dołhobyczów Właścicielem tego klucza majątków, położonych na obszarze powiatów tomaszowskiego i hrubieszowskiego, był Stefan Swieżawski (1872-1927), syn ww. Eustachego i Emmy z Jeżewskich. Zanim na stałe osiadł w Dołhobyczowie, z Eustachym Rylskim z Uhrynowa (bratem Marii, wdowy po tragicznie zmarłym Władysławie), w imieniu bratowej gospodarował w Hołubiu, skupiając się na ratowaniu majątku, wyniszczonego działaniami I wojny św. Wtedy to, wraz ze szwagrem podjął decyzję o rozparcelowaniu folwarku Zaręka, co pozwoliło kupić inwentarz i przeprowadzić odbudowę budynków. To, co może cieszyć oczy do dziś, to piękny pałac dołhobyczowski. Pierwotnie był to dwór, na początku XIX wieku wybudowany dla Ludwika Rostawieckiego i rozbudowany w 1837 roku według projektu Antonia Corazziego, autora np. Pałacu Staszica czy Teatru Wielkiego w Warszawie, na zlecenie znanego kolekcjonera i mecenasa sztuki Edwarda Rastawieckiego. W czasach ostatnich właścicieli, a więc w pierwszej połowie XX wieku, w Dołhobyczowie znajdowało się nieco dobrych dzieł sztuki, wśród których wymienić warto „Portret Eustachego Swieżawskiego” (prezesa TKZ w Lublinie), autorstwa Leona Wyczółkowskiego, „Zesłanie na Sybir” Jacka Malczewskiego, ”Głowa Cyganki” Henryka Siemiradzkiego, „Krakus” Juliusza Kossaka, „Ułan i dziewczyna” Wojciecha Kossaka. Stefan Swieżawski schedę, należną mu w podziale rodzinnym po ojcu, objął w 1905 roku. Część majątku rozparcelował, sprzedając ziemię chłopom. Pozostał jednak majątek spory, o wiele większy – jak podkreśla Izabela Płatkowska – od Hołubia. Swieżawski wraz z Mieczysławem Jurkowskim był współinicjatorem powołania Ochotniczej Straży Pożarnej w Dołhobyczowie. Współfundował również kościół, budowany w latach 1910-1914, co miało być zadośćuczynieniem Bogu za zawarcie ślubu ze swoją krewną. Stefan Swieżawski z Dołhobyczowa ożeniony był z Kazimierą ze Swieżawskich (1880-1927), która zmarła nie przeżywszy operacji, a dzień po niej nagle odszedł jej mąż, pozostawiając młodą córkę i małoletniego jeszcze syna. I to oni, tj. Krystyna (1905-1985), zamężna za Zbigniewem Walewskim oraz Tadeusz Eustachy Swieżawski (1916-1994) byli współwłaścicielami Dołhobyczowa i Kadłubisk. Tadeusz Swieżawski był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (SPRK) w Grudziądzu, kuźni polskich oficerów. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku w 1 pułku ułanów. Udało mu się uniknąć obozu jenieckiego. W czasie okupacji w 1941 roku ożenił się Elżbietą z Plantowskich, córką Jerzego Plantowskiego, administratora majątku w Dołhobyczowie. Po nich potomstwo: Katarzyna, późniejsza Włodzimierzowa Brodziakowa, która jeszcze przez kilka wojennych miesięcy zdążyła wychowywać się w Dołhobyczowie, Monika Pawłowa Robinsowa, Jerzy i Paweł Swieżawscy. Hołubie nad Bugiem Eustachy Swieżawski (1899-1964), ostatni właściciel Hołubia, był synem Władysława (1869-1907) i Marii ze Ścibor-Rylskich z Uhrynowa, miał dwoje rodzeństwa: Marię i brata Stefana. Stefan Swieżawski (1907-2004) był filozofem, historykiem filozofii, wykładowcą i profesorem na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, współtwórcą tzw. filozoficznej szkoły lubelskiej, inspiratorem filozoficznych badań mediewistycznych w Polsce, autorem prac z dziedziny metafizyki i antropologii filozoficznej. Po wojnie był jedynym polskim świeckim uczestnikiem Soboru Watykańskiego II. Na KUL był też najpierw wykładowcą, a potem przyjacielem ks. Karola Wojtyły, późniejszego papieża i świętego Jana Pawła II. Będąc zaledwie dwulatkiem, w wyniku postanowionego na radzie familijnej podziału majątków po swym zmarłym ojcu, Stefan Swieżawski odziedziczył majątek Nieledew, w którym jednak – wobec pracy naukowej – nie mieszkał, a mieszkała w nim babka Emma. Faktycznym właścicielem został więc po jej śmierci w 1930 roku. Żonaty z Marią ze Stadnickich z Nawojowej (1912-2003), która wniosła mu w posagu dom „Pod Modrzewiami” w Szczawnicy, gdzie w czasie okupacji przechowało się wielu członków rodziny i przyjaciół, w tym rodzina brata Eustachego z Hołubia. Na przełomie XIX i XX wieku drewniany, stary dwór w Hołubiu niszczył grzyb, był więc konieczny ratunek. Przebudowę dworu rozpoczął Władysław Swieżawski, zdaje się, że po jego śmierci prace kontynuował brat Stefan z Łykoszyna, a po zniszczeniach Wielkiej Wojny, Eustachy dobudował taras. Na fotografiach z początku wieku widać, jak znikała drewniana część bardzo długiego dworu, pozostała tylko ¼ z pięknymi podcieniami, a z tyłu wyrastał nowy dom, według projektu biura projektowego Władysława Marconiego. W takim, już przebudowanym dworzyszczu mieszkali Swieżawscy, tj. Eustachy z żoną Bertą z Bohlerów (1905-1990), z pochodzenia Szwajcarką oraz ich dorastająca córka Izabela Maria (1931), późniejsza Płatkowska, ostatnia członkini rodziny, urodzona w tym gnieździe. Jej młodsza siostra Emma (1945) przyszła na świat już poza Hołubiem. W Hołubiu, będącym majątkiem posagowym babki Emmy z Jeżewskich Swieżawskiej „Prezesowej”, wychował się Eustachy Swieżawski. By może najmocniej wpłynęła na niego muzyka, która była stale obecna w życiu dworu, a to za sprawą matki, uczennicy Marii Szymanowskiej. Stąd też jego nauka w konserwatorium. Mimo zamiłowania do muzyki, matka, już jako wdowa, postanowiła pozostawić syna w majątku. Tak też się stało, E. Swieżawski wrócił z Krakowa, objął gospodarstwo, z którego, jako jedyny właściciel, musiał spłacić rodzeństwo: Marię (1901-1998) Benedyktową Brykczyńską i Stefana. Spłaty obciążały stan finansów majątku i rodziny. Marię Brykczyńską, jak mówi I. Płatkowska, udało się spłacić z pieniędzy, które pochodziły z odszkodowania za część ziemi, rozparcelowanej w ramach przedwojennej reformy rolnej. Starsza córka Eustachego wspomina też, że wprawdzie gospodarka rozwijała się, ale odczuwalny był brak gotówki. Swieżawscy wiedli więc życie skromne. Majątek był zadłużony m.in. z takiego powodu, iż Eustachy Swieżawski był zaangażowany finansowo w Syndykacie Rolniczym, który upadł, a jego zadłużenie trzeba było spłacić. Ponadto, gospodarowanie utrudniał brak prądu i złe drogi w okolicach. Wobec tego Swieżawski postanowił wprowadzić nowy kierunek produkcji i w 1936 r. posadził sad na obszarze 50 ha oraz zakupił maszyny do zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego. Sad zaczął dobrze owocować tuż przed wojną, a przetwórstwa nie udało się już uruchomić. Eustachy Swieżawski był prezesem Akcji Katolickiej w dekanacie hrubieszowskim, zaś jego żona Berta udzielała się w Kole Gospodyń Wiejskich. Gdy zburzono cerkiew w Hołubiu Działalność w Akcji Katolickiej nie przeszkadzała Eustachemu Swieżawskiemu pracować na rzecz społeczności rusińskiej (ukraińskiej), przeważnie prawosławnej (a w XIX w., przed kasacją Unii przez carat, grekokatolickiej), stanowiącej większość społeczeństwa w Hołubiu. Z myślą o nich, ale i ze zrozumieniem czym była różnorodność wyznaniowa, a także narodowościowa, Eustachy Swieżawski myślał o odnowieniu Unii. Wobec braku zgody władz państwowych II RP, nie udało mu się na stałe sprowadzić do Hołubia bazylianów, aby administrowali odnowioną parafią greckokatolicką oraz poprowadzili szkołę dla dzieci ukraińskich. Drugim, tragicznym wydarzeniem końcówki lat 30. minionego wieku była likwidacja cerkwi prawosławnej w Hołubiu. W okresie II RP kolejne rządy przeprowadzały akcję przejmowania cerkwi prawosławnych, uznając to wyznanie religijne za wrogie wobec państwa polskiego i kojarzące się z ww. wspomnianymi działaniami caratu oraz dominacją prawosławia na terenach wschodniej Polski, wzdłuż Bugu. Najgłośniejszy był ostatni etap rządowego projektu, przeprowadzany w latach 1937-1938, kiedy to likwidacji ulegały cerkwie na Chełmszczyźnie. Ludność Hołubia zwróciła się z prośbą o ratunek do Eustachego Swieżawskiego w chwili, gdy przystąpiono do zburzenia zabytkowej (1776 r.) dawnej cerkwi unickiej, potem prawosławnej, będącej obiektem zabytkowym. Rozmowy ze starostą hrubieszowskim nie przyniosły rezultatu; w uszach Izabeli Płatkowskiej, pamiętającej to z dzieciństwa, do dziś pozostał trzask drewna burzonej cerkwi. *** Nadal Bug swoje wody toczy, Toń jego ma mistyczną głębię, I czuje serce, widzą oczy, Że wtopić można się w Gołębie. Izabela Płatkowska, 1986 Gościem audycji była p. Izabela ze Swieżawskich Płatkowska, córka Eustachego i Berty Swieżawskich z Hołubia, tłumaczka, poetka, działaczka społeczna. W następnym odcinku „Rodów…” przedstawimy wojenne i powojenne losy tej rodziny. [gallery ids="318233,318232"]

na żywo

Posłuchaj z regionu

Opis odcinka

Swieżawscy z Hołubia, Łykoszyna i Dołhobyczowa, cz. 1 Z okna domu widziałam dal… Najpierw była przepiękna łąka, na środku której znajdował się mały staw, wierzba płacząca i źródełko. Potem już Bug, a za rzeką widziałam łąki na Wołyniu. A na Wołyniu to było już coś innego. A hen za tymi łąkami las. (…) Myśmy w Hołubiu byli o 3 km od granicy województw lubelskiego i lwowskiego, a Wołyń za Bugiem to było już coś obcego… tak, obcego. A powiedziałabym, że i zimnego. Wiedziałam naturalnie, że tam są miasta: Łuck, Kowel i Równe. Wiedziałam, że koło Równego w swoim majątku są państwo Pruszyńscy, którzy potem stamtąd uciekali… Ale Wołyń był obcy. Izabela ze Swieżawskich Płatkowska *** Dzieciństwem było mi Hołubie, Miejsce wyśnione, wymarzone. Rymem i rytmem było: lubię Twe łąki kwietne i zielone. Izabela Płatkowska, 1986 Z ziemi dobrzyńskiej na pogranicze Swieżawscy pochodzą z ziemi dobrzyńskiej, z okolic Rogowa w powiecie rypińskim (ob. woj. kujawsko-pomorskie), gdzie mieli wieś Świeżawy i inne własności od XV wieku. Ziemie tam były jednak słabe, piaszczyste. Wobec tego, jedna z gałęzi rodu przeniosła się do województwa bełskiego i na Lubelszczyznę. Eustachy Swieżawski (1837-1903), powstaniec styczniowy 1863 r., od bezpotomnych małżonków Teleżyńskich kupił Nieledew. Wybudował w niej cukrownię, która stała się jednym z ważniejszych zakładów przemysłu spożywczego na Lubelszczyźnie. Eustachy i jego kuzyn Franciszek Wilhelm Swieżawski (zm. 1918) z Kadłubisk byli założycielami oraz głównymi udziałowcami cukrowni „Lublin”. Eustachy Swieżawski piastował liczne stanowiska w organizacjach gospodarczych i społecznych (np. prezesował Lubelskiemu Towarzystwu Dobroczynności), jednak najbardziej znany był z działalności jako prezes Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Lublinie (TKZ). Emma „Prezesowa” Eustachy Swieżawski był ożeniony z Emmą z Jeżewskich (1845-1930), wychowaną w tradycjach patriotycznych i wojskowych, córką Juliana, kpt. saperów WP i Eweliny z Bochdanów. Emma, powszechnie nazywana „Prezesową” wniosła do rodziny męża dobra Hołubie (nazwa ukraińska, po polsku – Gołębie). O Emmie „Prezesowej”, swojej babce, Stefan Swieżawski pisał, że „znajdowała się na pewno pod wpływem popowstaniowego pozytywizmu. Odznaczała się inteligencją, a także swoistą pańskością połączoną z bardzo wyraźną postawą demokratyczną. Nigdy np. nie pozwalała służbie mówić do siebie per „Jaśnie Pani”, ironicznie wyrażała się o „hrabiach galicyjskich”, była pod dużym wrażeniem Szwajcarii i Austrii, gdzie często jeździła i skąd starała się przeszczepić obyczaje i ulepszenia” (S. Swieżawski, „Wielki przełom”, Lublin 1989, s. 11). Na wzór szwajcarski zorganizowała mleczarnię, w której produkowała przede wszystkim masło. Pogrzeb Emmy był manifestacją szacunku i uznania, jakimi ją darzono w społeczeństwie. Główne ośrodki rodzinne W wyniku mariaży, dzięki posagom panien i zakupom, do rąk dzieci Eustachego i Emmy Swieżawskich trafiły majątki, które w rodzinie pozostały do końca istnienia większej własności ziemskiej w Polsce. Wymieniając tylko główne i najbardziej znane folwarki, z siedzibami mieszkalnymi, to: najstarszy z synów, Czesław Swieżawski otrzymał Łykoszyn, Władysław Hołubie i Piaseczno, zaś Stefan Swieżawski Dołhobyczów. Łykoszyn Czesław Swieżawski (1867-1933) w Łykoszynie nie był zbyt długo, gdyż w Galicji kupił Rokietnicę, planował zajęcie się przemysłem naftowym. Z powodów ekonomicznych, ale być może i ze względu na kryzys w małżeństwie, sprzedał te dobra, przeniósłszy się do Krakowa. Dzieci Czesława i Zofii z Rakowskich, to: 1. Zofia Emma (1894-1964), zakonnica, matka Joanna Maria od Boskiego Serca w zgromadzeniu karmelitanek bosych, najpierw w Przemyślu, potem w Łodzi, Krakowie, a następnie jako przeorysza i fundatorka nowego klasztoru w Zakopanem; 2. Stanisław Eustachy; 3. Tomasz Tadeusz (1896-1963), wł. maj. Żerniki (pow. tomaszowski), wójt Łaszczowa (1932-1936), więzień oflagu VII A w Murnau (1940-1945); 4. Anna (1901-1973); 5. Kamilla (1904-1967). Stanisław Eustachy Swieżawski (1895-1974) dzieciństwo spędził w Łykoszynie, następnie w Rokietnicy, Krakowie i Ostrowie k. Przemyśla. Maturę zdał w gimnazjum Jezuitów w Chyrowie, studiował prawo, uzyskał tytuł dr-a praw, a dodatkowo ukończył Akademię Handlową. Walczył na froncie polsko-ukraińskim w 1918 roku koło Sądowej Wiszni, jako jeden z obrońców Lwowa. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku był ułanem w 8 pułku ułanów. Po zakończeniu wojny, powrócił do Łykoszyna, obejmując majątek ojca. Ratował go po zniszczeniach wojennych, unowocześnił i rozwinął. Wśród innowacji, które wprowadził były uprawy tytoniu, założył pasiekę pszczół, zasadził sad i utworzył szkółkę drzew owocowych; kontynuował uprawę pszenicy i buraków cukrowych. Interesując się heraldyką i genealogią, łykoszyńską bibliotekę zaopatrzył w wiele dzieł z tych dziedzin, zaś w 1930 roku do niego, do Łykoszyna przekazany został, liczący ok. 10 tys. sztuk zbiór książek i starodruków, zgromadzonych przez babkę Emmę z Jeżewskich Swieżawską „Prezesową”, a wcześniej przez Komarów, Matuszewiczów i Swieżawskich. Gdy majątek funkcjonował nieźle (choć już po interwencji w postaci sprzedania jednego z folwarków w celu zdobycia kapitału), Stanisław Swieżawski wstąpił do Bezpartyjnego Bloku Wspierania Rządu (BBWR), będąc zwolennikiem Piłsudskiego. Był posłem na Sejm II RP z powiatu tomaszowskiego, a ukoronowaniem jego drogi politycznej stało się objęcie funkcji Szefa Kancelarii Cywilnej prezydenta Ignacego Mościckiego. Wtedy w Łykoszynie bywał rzadko; drugi raz w swym życiu powrócił do niego w okresie okupacji. Na początku II wojny św., po krótkim aresztowaniu przez sowietów, a po ich wycofaniu się za Bug, powrócił do Łykoszyna, gdzie spędził okupację, angażując się w konspirację. Początkowo polegała ona na fikcyjnym przyjmowaniu do pracy w majątku osób, którym groziło niebezpieczeństwo ze strony okupanta niemieckiego. Byli to: Józef Konrad, aktor, z żoną Gustawą z Blumenfeldów, Wilhelm Korabiowski, znany z „Wesołej Lwowskiej Fali”, Eryk Lipiński, karykaturzysta, dziennikarz, z żoną Anną z Gosławskich (Ha-Ga) i inni. Tak jak w wielu miejscach na Lubelszczyźnie, także w Łykoszynie miały miejsce napady band, składających się z uciekinierów sowieckich; w sumie było ich osiem. Niebezpieczeństwa dały się odczuwać też w okresie przesiedleń ludności (Ukraińców, Niemców), które przeprowadzali Niemcy. W Łykoszynie, przy ewidentnym zagrożeniu z różnych stron, odbywały się odprawy żołnierzy Armii Krajowej obwodu tomaszowskiego. Na wiosnę 1943 roku rozpoczęły się liczne napady ukraińskie, po stronie polskiej w ciągu roku zginęło kilkaset osób, w tym kilku ziemian i członków ich rodzin. We wrześniu 1943 roku doszło do napadu na Łykoszyn, w czasie którego zamordowano aktora Stefana Michalaka; fotografię z jego pogrzebu, przechodzącego koło dworu możemy zobaczyć poniżej, dzięki uprzejmości p. Agnieszki Korbowskiej. Po ufortyfikowaniu dworu oraz przy obecności w nim oddziału AK, jego mieszkańcom udało się przeżyć w miarę spokojnie do początku 1944 roku. W marcu uformował się regularny front polsko-ukraiński, a w czerwcu 1944 Ukraińcy spod znaku UPA dokonali zniszczeń i kradzieży w łukoszyńskim dworze. Stanisław Eustachy Swieżawski ujawnił się po wejściu sowietów, ale gdy z kolei okazało się, że mają oni internować byłych żołnierzy polskiej konspiracji, wrócił do Podziemia, wstępując w szeregi organizacji Wolność i Niezawisłość (WIN), której działalność na Lubelszczyźnie zakończyła się w czerwcu 1947 roku. Po ponownym ujawnieniu się, razem z władzami lokalnych struktur WIN-u, Stanisław Eustachy Swieżawski osiedlił się w Bytomiu, a od 1969 roku, po przejściu na emeryturę, przebywał w Warszawie. Dołhobyczów Właścicielem tego klucza majątków, położonych na obszarze powiatów tomaszowskiego i hrubieszowskiego, był Stefan Swieżawski (1872-1927), syn ww. Eustachego i Emmy z Jeżewskich. Zanim na stałe osiadł w Dołhobyczowie, z Eustachym Rylskim z Uhrynowa (bratem Marii, wdowy po tragicznie zmarłym Władysławie), w imieniu bratowej gospodarował w Hołubiu, skupiając się na ratowaniu majątku, wyniszczonego działaniami I wojny św. Wtedy to, wraz ze szwagrem podjął decyzję o rozparcelowaniu folwarku Zaręka, co pozwoliło kupić inwentarz i przeprowadzić odbudowę budynków. To, co może cieszyć oczy do dziś, to piękny pałac dołhobyczowski. Pierwotnie był to dwór, na początku XIX wieku wybudowany dla Ludwika Rostawieckiego i rozbudowany w 1837 roku według projektu Antonia Corazziego, autora np. Pałacu Staszica czy Teatru Wielkiego w Warszawie, na zlecenie znanego kolekcjonera i mecenasa sztuki Edwarda Rastawieckiego. W czasach ostatnich właścicieli, a więc w pierwszej połowie XX wieku, w Dołhobyczowie znajdowało się nieco dobrych dzieł sztuki, wśród których wymienić warto „Portret Eustachego Swieżawskiego” (prezesa TKZ w Lublinie), autorstwa Leona Wyczółkowskiego, „Zesłanie na Sybir” Jacka Malczewskiego, ”Głowa Cyganki” Henryka Siemiradzkiego, „Krakus” Juliusza Kossaka, „Ułan i dziewczyna” Wojciecha Kossaka. Stefan Swieżawski schedę, należną mu w podziale rodzinnym po ojcu, objął w 1905 roku. Część majątku rozparcelował, sprzedając ziemię chłopom. Pozostał jednak majątek spory, o wiele większy – jak podkreśla Izabela Płatkowska – od Hołubia. Swieżawski wraz z Mieczysławem Jurkowskim był współinicjatorem powołania Ochotniczej Straży Pożarnej w Dołhobyczowie. Współfundował również kościół, budowany w latach 1910-1914, co miało być zadośćuczynieniem Bogu za zawarcie ślubu ze swoją krewną. Stefan Swieżawski z Dołhobyczowa ożeniony był z Kazimierą ze Swieżawskich (1880-1927), która zmarła nie przeżywszy operacji, a dzień po niej nagle odszedł jej mąż, pozostawiając młodą córkę i małoletniego jeszcze syna. I to oni, tj. Krystyna (1905-1985), zamężna za Zbigniewem Walewskim oraz Tadeusz Eustachy Swieżawski (1916-1994) byli współwłaścicielami Dołhobyczowa i Kadłubisk. Tadeusz Swieżawski był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (SPRK) w Grudziądzu, kuźni polskich oficerów. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku w 1 pułku ułanów. Udało mu się uniknąć obozu jenieckiego. W czasie okupacji w 1941 roku ożenił się Elżbietą z Plantowskich, córką Jerzego Plantowskiego, administratora majątku w Dołhobyczowie. Po nich potomstwo: Katarzyna, późniejsza Włodzimierzowa Brodziakowa, która jeszcze przez kilka wojennych miesięcy zdążyła wychowywać się w Dołhobyczowie, Monika Pawłowa Robinsowa, Jerzy i Paweł Swieżawscy. Hołubie nad Bugiem Eustachy Swieżawski (1899-1964), ostatni właściciel Hołubia, był synem Władysława (1869-1907) i Marii ze Ścibor-Rylskich z Uhrynowa, miał dwoje rodzeństwa: Marię i brata Stefana. Stefan Swieżawski (1907-2004) był filozofem, historykiem filozofii, wykładowcą i profesorem na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, współtwórcą tzw. filozoficznej szkoły lubelskiej, inspiratorem filozoficznych badań mediewistycznych w Polsce, autorem prac z dziedziny metafizyki i antropologii filozoficznej. Po wojnie był jedynym polskim świeckim uczestnikiem Soboru Watykańskiego II. Na KUL był też najpierw wykładowcą, a potem przyjacielem ks. Karola Wojtyły, późniejszego papieża i świętego Jana Pawła II. Będąc zaledwie dwulatkiem, w wyniku postanowionego na radzie familijnej podziału majątków po swym zmarłym ojcu, Stefan Swieżawski odziedziczył majątek Nieledew, w którym jednak – wobec pracy naukowej – nie mieszkał, a mieszkała w nim babka Emma. Faktycznym właścicielem został więc po jej śmierci w 1930 roku. Żonaty z Marią ze Stadnickich z Nawojowej (1912-2003), która wniosła mu w posagu dom „Pod Modrzewiami” w Szczawnicy, gdzie w czasie okupacji przechowało się wielu członków rodziny i przyjaciół, w tym rodzina brata Eustachego z Hołubia. Na przełomie XIX i XX wieku drewniany, stary dwór w Hołubiu niszczył grzyb, był więc konieczny ratunek. Przebudowę dworu rozpoczął Władysław Swieżawski, zdaje się, że po jego śmierci prace kontynuował brat Stefan z Łykoszyna, a po zniszczeniach Wielkiej Wojny, Eustachy dobudował taras. Na fotografiach z początku wieku widać, jak znikała drewniana część bardzo długiego dworu, pozostała tylko ¼ z pięknymi podcieniami, a z tyłu wyrastał nowy dom, według projektu biura projektowego Władysława Marconiego. W takim, już przebudowanym dworzyszczu mieszkali Swieżawscy, tj. Eustachy z żoną Bertą z Bohlerów (1905-1990), z pochodzenia Szwajcarką oraz ich dorastająca córka Izabela Maria (1931), późniejsza Płatkowska, ostatnia członkini rodziny, urodzona w tym gnieździe. Jej młodsza siostra Emma (1945) przyszła na świat już poza Hołubiem. W Hołubiu, będącym majątkiem posagowym babki Emmy z Jeżewskich Swieżawskiej „Prezesowej”, wychował się Eustachy Swieżawski. By może najmocniej wpłynęła na niego muzyka, która była stale obecna w życiu dworu, a to za sprawą matki, uczennicy Marii Szymanowskiej. Stąd też jego nauka w konserwatorium. Mimo zamiłowania do muzyki, matka, już jako wdowa, postanowiła pozostawić syna w majątku. Tak też się stało, E. Swieżawski wrócił z Krakowa, objął gospodarstwo, z którego, jako jedyny właściciel, musiał spłacić rodzeństwo: Marię (1901-1998) Benedyktową Brykczyńską i Stefana. Spłaty obciążały stan finansów majątku i rodziny. Marię Brykczyńską, jak mówi I. Płatkowska, udało się spłacić z pieniędzy, które pochodziły z odszkodowania za część ziemi, rozparcelowanej w ramach przedwojennej reformy rolnej. Starsza córka Eustachego wspomina też, że wprawdzie gospodarka rozwijała się, ale odczuwalny był brak gotówki. Swieżawscy wiedli więc życie skromne. Majątek był zadłużony m.in. z takiego powodu, iż Eustachy Swieżawski był zaangażowany finansowo w Syndykacie Rolniczym, który upadł, a jego zadłużenie trzeba było spłacić. Ponadto, gospodarowanie utrudniał brak prądu i złe drogi w okolicach. Wobec tego Swieżawski postanowił wprowadzić nowy kierunek produkcji i w 1936 r. posadził sad na obszarze 50 ha oraz zakupił maszyny do zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego. Sad zaczął dobrze owocować tuż przed wojną, a przetwórstwa nie udało się już uruchomić. Eustachy Swieżawski był prezesem Akcji Katolickiej w dekanacie hrubieszowskim, zaś jego żona Berta udzielała się w Kole Gospodyń Wiejskich. Gdy zburzono cerkiew w Hołubiu Działalność w Akcji Katolickiej nie przeszkadzała Eustachemu Swieżawskiemu pracować na rzecz społeczności rusińskiej (ukraińskiej), przeważnie prawosławnej (a w XIX w., przed kasacją Unii przez carat, grekokatolickiej), stanowiącej większość społeczeństwa w Hołubiu. Z myślą o nich, ale i ze zrozumieniem czym była różnorodność wyznaniowa, a także narodowościowa, Eustachy Swieżawski myślał o odnowieniu Unii. Wobec braku zgody władz państwowych II RP, nie udało mu się na stałe sprowadzić do Hołubia bazylianów, aby administrowali odnowioną parafią greckokatolicką oraz poprowadzili szkołę dla dzieci ukraińskich. Drugim, tragicznym wydarzeniem końcówki lat 30. minionego wieku była likwidacja cerkwi prawosławnej w Hołubiu. W okresie II RP kolejne rządy przeprowadzały akcję przejmowania cerkwi prawosławnych, uznając to wyznanie religijne za wrogie wobec państwa polskiego i kojarzące się z ww. wspomnianymi działaniami caratu oraz dominacją prawosławia na terenach wschodniej Polski, wzdłuż Bugu. Najgłośniejszy był ostatni etap rządowego projektu, przeprowadzany w latach 1937-1938, kiedy to likwidacji ulegały cerkwie na Chełmszczyźnie. Ludność Hołubia zwróciła się z prośbą o ratunek do Eustachego Swieżawskiego w chwili, gdy przystąpiono do zburzenia zabytkowej (1776 r.) dawnej cerkwi unickiej, potem prawosławnej, będącej obiektem zabytkowym. Rozmowy ze starostą hrubieszowskim nie przyniosły rezultatu; w uszach Izabeli Płatkowskiej, pamiętającej to z dzieciństwa, do dziś pozostał trzask drewna burzonej cerkwi. *** Nadal Bug swoje wody toczy, Toń jego ma mistyczną głębię, I czuje serce, widzą oczy, Że wtopić można się w Gołębie. Izabela Płatkowska, 1986 Gościem audycji była p. Izabela ze Swieżawskich Płatkowska, córka Eustachego i Berty Swieżawskich z Hołubia, tłumaczka, poetka, działaczka społeczna. W następnym odcinku „Rodów…” przedstawimy wojenne i powojenne losy tej rodziny. [gallery ids="318233,318232"]

Kategorie:

Inne podcasty

OGÓLNY OPIS PODCASTU

Rody i Rodziny Mazowsza

Mamy w Polsce i na Mazowszu całą mozaikę rodzin. Są rody wielkie, możne i zasłużone, które przez wieki miały znaczenie polityczne, wsławiały się mecenatem kulturalnym i szeroką działalnością filantropijną. O wszystkich tych rodach staramy się mówić w tej audycji, najczęściej z udziałem ich członków lub z pomocą historyków.

Odcinki podcastu (502)

Długi cień Świętej Góry

"Długi cień Świętej Góry" to historia trzech rodzin, których tragizm okresu wojennego był spowodowany nieporozumieniami między różnymi partyzantkami, działającymi na Kielecczyźnie: ZWZ-AK, NSZ, BCH, GL, AL. Dzieje te spisał, a w programie opowiedział autor książki, red. Andrzej Nowak-Arczewski.

11.11.2024

47 min 14 s
Odtwórz
Matki, rewolucjonistki, patriotki - kobiety z rodu Jastrzębowskich

O dzielnych kobietach z rodziny Jastrzębowskich, które towarzyszyły swym mężom, ale tez potrafiły wybić się same ponad codzienną przeciętność, w programie opowiadała rodzinna biografka, prof. dr hab. Elżbieta Jastrzębowska, archeolog, historyk. Niniejsza opowieść jest kontynuacją pierwszej audycji; posłuchaj: Jastrzębowscy dzieje czterech pokoleń

11.11.2024

51 min 23 s
Odtwórz
Krupeccy, Odrowąż-Pieniążkowie, Lewiccy czyli pytania o pierwowzór Wokulskiego

Co łączyło rodziny Odrowąż-Pieniążków, Krupeckich i Lewickich? Czy Leon Krupecki, warszawski XIX-wieczny kupiec mógł być trzecim z rzędu pierwowzorem postaci Stanisława Wokulskiego z "Lalki" B. Prusa - na te i inne pytania, dotyczące dziejów ww. rodzin odpowiada w programie Rafał Skąpski, autor najnowszej publikacji rodzinno-historycznej pt. "Trzeci Wokulski".

10.11.2024

49 min 32 s
Odtwórz
Anna z Działyńskich Potocka z Rymanowa

Mnie wcale nie nauczono obchodzić się z pieniędzmi; nie zdawałam sobie zupełnie sprawy z tego, ile mamy dochodu, ile nas będzie kosztowało życie, czy rzeczywiście zostanie coś i ile na fantazje – pisała Anna z Działyńskich Potocka z Rymanowa.

Ród

Anna z Działyńskich była córką Tytusa Adama Działyńskiego (1796-1861) i Celestyny Gryzeldy z Zamoyskich. Ojciec był znakomitą postacią: politykiem, mecenasem sztuki. Największym dziełem Tytusa Działyńskiego jest zamek w Kórniku, służący jako instytucja narodowo-patriotyczna, ale i miejsce ukazania chwały rodu Działyńskich. Realizując pierwszą część wielkiego planu kórnickiego, w zamku gromadził zabytki przeszłości: rękopisy, starodruki, książki, zbroje rycerskie. Na swój koszt wydawał źródła do historii Polski, jak np. Statut litewski (1841), Acta Tomiciana (1852–1869), Źródło pisma do dziejów unii Korony Polskiej i W. Ks. Litewskiego (1856–1861).

Drugą częścią zamysłu była okazała galeria portretów przodków: Działyńskich i rodzin z nimi spokrewnionych. Syn Tytusa, Jan Działyński, a potem Zamoyscy tę galerię uzupełniali. Działania Tytusa skupiały się na walce o polskie interesy (w obszarze aktywności politycznej) oraz na dbałości o polską kulturę, m.in. poprzez wpływ dworu ziemiańskiego.

Dzieciństwo i młodość

Anna z Działyńskich wychowywała się sama, praktycznie bez rodzeństwa, gdyż była najmłodsza i urodzona 10 lat po przyjściu na świat ostatniego przed nią dziecka, czyli siostry Cecylii (1836-1899). Początkowo pod okiem panny Radolińskiej, przesadnie religijnej zubożałej ziemianki, a następnie pod opieką innych guwernantek, wyniosła z dzieciństwa wspomnienia ciągłej walki ze starszymi, kar, moralizatorskich kazań. Uważała swoje dzieciństwo za ponure, a jasną jego stroną były bardzo dobre relacje z ojcem, który zmarł, gdy miała ledwie 15 lat. On był jej pierwszą miłością. Drugą, czyli Stanisława Potockiego, poznała w Dreźnie i mimo niezadowolenia rodziny, związała się z nim, tworząc prawdziwie kochające się małżeństwo.

Oleszyce, Rymanów Dwór i Rymanów Zdrój

Anna była panną posażną, zaś jej mąż, choć nosił znaczące w Polsce nazwisko, jako były powstaniec, nie miał grosza, uchodził też za człowieka niezbyt zaradnego. Młodzi początkowo mieszkali w poznańskim pałacu Działyńskich, i jak uważała Anna, był to najszczęśliwszy dla nich okres. Potem, gdy brat Jan Działyński zrobił podział majątku po ojcu, osiedli w Oleszycach (między Lubaczowem a Jarosławiem), jednym z jej majątków. Gospodarowanie w Oleszycach jednak nie wychodziło. Zresztą sprawy finansowe w ogóle były trudne i wynikały nie tylko z braku pieniędzy po stronie męża, ale sama Anna, wychowywana w dobrobycie, nie radziła sobie z gospodarowaniem funduszami: wielką wadą mego wychowania, a raczej braku wychowania, wypływającego z wielkiego zaprzątnięcia przez interesa czasu mojej Matki było, że mnie wcale nie nauczono obchodzić się z pieniędzmi; nie zdawałam sobie zupełnie sprawy z tego, ile mamy dochodu, ile nas będzie kosztowało życie, czy rzeczywiście zostanie coś i ile na fantazje. Najgorsze było położenie Stanisława; wiedział, że żona wydaje swoje pieniądze, ale nie akceptował jej rozrzutności i niepraktyczności.

Ważnym rysem tego chłodnego wychowania domowego, było pomaganie innym, w czym celowała iście po chrześcijańsku matka Anny, Celestyna Działyńska. Tyle, że Tytusowie Działyńscy na to mieli, a Stanisławowie Potoccy nie, przynajmniej na początku życia w Oleszycach. A mimo to, Anna nie wyobrażała sobie, że można nie wspomóc potrzebującego. Te początkowe, niełatwe doświadczenia domowo-budżetowe nauczyły Annę oszczędności. Do tego stopnia, że w latach późniejszych, gdy była już starszą panią, potrafiła z własnego talerza wziąć kawałek mięsa, zawinąć w serwetkę i zaraz zanieść na wieś, obdarowując kogoś biednego. Z biedą największą spotkała się w Oleszycach, gdzie mieszkała ludność rusińska, greckokatolicka. Mimo, że nie polubiła Oleszyc, z werwą zabrała się do pracy nad podniesieniem tej ludności z nędzy. Odnowiła wiejską szkołę z funduszy dworu (kontynuacja działań jeszcze jej matki Działyńskiej), utworzyła przytułek dla starców, prowadzony przez siostry Felicjanki i rozpoczęła dzieło swego życia – leczenie ludzi na wsi. Początkowo nieufna ludność, z czasem sama ustawiała się w kolejce do dworu, by uzyskać poradę medyczną u Anny Potockiej, która sprowadzała lekarstwa, stosowała zioła, stawiała bańki, sama bandażowała rany, z pomocą zaledwie jednej, przyuczonej pielęgniarki.

Chęć pomocy innym i zdolności społecznikowskie zdominowały zresztą całe jej życie i za to była, i jest do dziś tak bardzo ceniona i szanowana. Tymi cechami zaraziła także swoje dzieci, które za wszelką cenę próbowała wychowywać inaczej, niż ją wychowywały surowe guwernantki w Kórniku i Poznaniu. Wywodząc się z zamożnej Wielkopolski, gdzie od dawna dwór współpracował z wsią, ona w zacofanej Galicji robiła rewolucję, przynoszącą początkowe niezrozumienie, a potem podziw.

Mimo sukcesów, jak się początkowo wydawało, na niwie społecznej, życie w Oleszycach stawało się coraz trudniejsze. Po pierwsze, z powodów ekonomicznych (zadłużenie majątku, lata nieurodzaju), po drugie ze względu na wrastającą niechęć ludności do dworu. W 1872 r. kupili dobra Rymanów, wcześniej rozpoczynając proces sprzedaży Oleszyc. I właściwie ich życie pewnie toczyłoby się podobnie: prowadzenie majątku, szeroko rozwinięta pomoc społeczna, wychowanie dzieci. Ale Rymanów okazał się miejscem szczególnym ze względu na walory przyrodnicze i geologię. W Rymanowie Anna z Działyńskich Potocka rzuciła się w wir tych samych prac społecznych, dokładając jeszcze jedno zajęcie. Widząc zdolności artystyczne u części Łemków, zaczęła ich uczyć rzeźby, wykorzystując swoją wiedzę, nabytą w Dreźnie. Tak powstała rymanowska szkółka rzeźbiarska, której celem był nie tylko rozwój artystyczny, ale przede wszystkim wskazanie ludności wiejskiej dodatkowego sposobu na pracę i zarobkowanie. Z czasem szkółka nabrała rozmachu. Zatrudniono nauczycieli, a wykonywane przedmioty sprzedawano na specjalnie organizowanych bazarach i wystawach.

Kolejnym wyśmienitym pomysłem było uczenie koronkarstwa. Kobiety uczyły się we dworze, potem szkoliły we wsi swoje koleżanki i tak umiejętność ta rozchodziła się po okolicy, także dając możliwość zarobku.

Anna z Działyńskich Potocka jeździła często do Iwonicza, gdzie rodzina Załuskich miała uzdrowisko. Męczyła ją myśl, że może i na terenie Rymanowa jest jakieś źródło wody o właściwościach leczniczych. Zleciła poszukiwania wszystkim: służbie, rodzinie, specjalistom. Podczas odpoczynku w lesie w sierpniu 1876 roku dziewięcioletni syn, Józio spostrzegł, że kamienie w okolicy, w której się zatrzymali na odpoczynek, są czerwone.

Chłopiec pamiętał, że mama bardzo szukała źródła. Rodzinnie rozpoczęli sprawdzanie nawet najmniejszego źródełka, aż znaleźli takie, z którego woda trysnęła najmocniej. Zanim źródło zaczęło funkcjonować, upłynęło kilka lat i było wiele kłopotów, w końcu jednak Potoccy uzyskali odpowiednie zezwolenia i zaczęli przyjmować pierwszych kuracjuszy, a sława wód rymanowskich rozeszła się po kraju. W ten sposób (naturalnie w wielkim skrócie) powstał Rymanów Zdrój.

Współcześnie w Polsce i za granicą żyje ponad 500 osób, będących potomkami Anny z Działyńskich i Stanisława Potockich z Rymanowa (dzielącego się na Rymanów Dwór i Rymanów Zdrój). Są to m.in. rodziny Potockich (w tym znana krakowska gałąź z Olszy), Reyów (w Polsce, ale też w Montresor we Francji), potomkowie Beaty Marii z Potockich i Adama Branickich z Wilanowa, Ceglińskich z Janowa koło Mińska Mazowieckiego, także Mańkowskich z Brodnicy oraz potomkowie Jadwigi z Potockich i Stanisława Grabińskich z Walewic. Co jakiś czas odbywają się prywatne, rodzinne spotkania (zjazdy) potomków Potockich z Rymanowa, co zapoczątkował wnuk Anny z Działyńskich, Ignacy Potocki (1906-1994).

W 1927 roku ukazał się już pośmiertnie Mój Pamiętnik Anny z Działyńskich Potockiej, który był kilkakrotnie wznawiany. Obecnie wydanie, wynikające z zapotrzebowania czytelniczego, bowiem jest to dzieło bardzo ciekawe faktograficznie i dobre literacko, zostało przygotowane na podstawie pierwszej edycji (tekst udostępniła praprawnuczka autorki, Teresa z Krzyżanowskich Malczewska), a wydane przez wydawnictwo SBM – Anna Stanisławowa Potocka z Rymanowa z Działyńskich Ostatnia, Mój Pamiętnik, red. Urszula Roman, Warszawa 2024.

O praprababce, autorce ww. pamiętnika, o jej dziejach i wpływie na dalsze losy rodziny, w programie mówił Andrzej Krzyżanowski, autor posłowia do książki.

27.10.2024

50 min 38 s
Odtwórz
Wierusz-Kowalscy, wybrane opowieści rodzinne

Podczas obu Zjazdów Wierusz-Kowalskich, obecni członkowie różnych linii i odnóg rodziny, przedstawiali historie swoich najbliższych. Rzeczą genealogów rodzinnych jest połączenie wszystkich w jedną familię o wspólnych korzeniach, ale nawet te pojedynczo przedstawiane wyimki z historii są niezmiernie interesujące.

W audycji wybór dwóch takich historii, opowiedzianych wspólnie podczas jednej rozmowy.

O rodzinie antykwariuszy, o swoim ojcu, Alfonsie „Alfie” Kowalskim (de facto Wierusz-Kowalskim), znanym i bardzo cenionym muzealniku, etnografie, kolekcjonerze, twórcy m.in. kolekcji obrazów trumiennych w Międzyrzeczu, opowie p. Marta Korwin-Konicka, córka Alfa i Marii z Nowina-Kwiatkowskich ze Lwowa. O prawniczej i lekarskiej rodzinie z Sandomierza zaś, mówi p. Joanna Szymańska, której matka Maria Żuberowa była z domu Wierusz-Kowalska, z linii Albina Wierusz-Kowalskiego.

20.10.2024

44 min 26 s
Odtwórz
II Zjazd Wierusz-Kowalskich

W 2019 roku w siedzibie Muzeum Okręgowego w Suwałkach odbył się I Zjazd (wówczas nazywany zlotem) rodziny Wierusz-Kowalskich. Jego inicjatorką była Eliza Ptaszyńska, kustosz ww. Muzeum, od lat badająca życie i twórczość Alfreda Wierusz-Kowalskiego oraz innych członków tej rodziny, zajmujących się profesjonalnie lub amatorsko sztuką, głównie malarstwem. Na spotkanie przybyło ponad 40 osób, przy czym nie byli to tylko potomkowie monachijczyka, Alfreda, ale również reprezentanci innych linii rodu, którego korzenie znajdują się na ziemi wieluńskiej (Wieruszów). Sukces pierwszego Zjazdu spowodował, że po 5 latach, a w związku z Rokiem Alfreda Wierusz-Kowalskiego, ogłoszonym przez Radę Miasta Suwałki, liczni członkowie tej rodziny przybyli na II zjazd.

Zjazd jest połączeniem konferencji popularno-naukowej ze spotkaniem czysto rodzinnym, podczas którego uczestnicy opowiadają dzieje swoich linii rodu lub tylko najbliższych: rodziców, dziadków, pradziadków. Poza częścią konferencyjną, wzajemnie odnajdują się, poznają lub odnawiają kontakty, bowiem uwarunkowania historyczne XX wieku spowodowały, że wiele relacji z wcześniejszych pokoleń urwało się. Ponadto, organizatorka i pomysłodawczyni, kustosz Eliza Ptaszyńska, widząc jak jednak silna jest tradycja rodzinna i potrzeba spotkań familijnych, na drugi Zjazd zaprosiła także osoby nie bezpośrednio spokrewnione, ale spowinowacone z rodziną Wierusz-Kowalskich.

Przypomnijmy, że w Muzeum Okręgowym w Suwałkach działa ośrodek badań nad twórczością Alfreda Wierusz-Kowalskiego i innych artystów z tej rodziny: Czesława – syn Alfreda, Joanny z Wierusz-Kowalskich Turowskiej - wnuczki, Janiny Wierusz-Kowalskiej, współczesnej abstrakcjonistki, czy Tadeusza Wierusz-Kowalskiego. Z tego też powodu, aby mieć okazję do zebrania kolejnych informacji biograficznych, z zakresu sztuki (malarzy w tej rodzinie, profesjonalnych, jak i amatorów było i jest wielu), kustosz Eliza Ptaszyńska korzysta ze spotkań z rodziną malarzy, aby uzupełniać wiedzę i zbiory Muzeum.

Pierwszy Zjazd zaowocował książką Wieruszowie-Kowalscy we wspomnieniach, opracowaniach, artykułach (red. E. Ptaszyńska, Suwałki 2024), a z tegorocznego także planowana jest publikacja.

Ważnym elementem obu Zjazdów były wspólne rozmowy i analizy genealogiczne. Ze względu na różnorodność zapisu nazwiska rodziny (Wierusz-Kowalski lub Kowalski), jak też popularność tegoż nazwiska, niekiedy trudno ustalić, kto jest „Wieruszem”, a kto nim nie jest. Stąd też praca nad genealogią, łączenie linii i gałęzi, wyszukiwanie osób, ale i integracja rodziny.

Na rodzinnym spotkaniu zabrakło w tym roku śp. Krystyny Strzembosz (1939-2023), dr nauk medycznych, lekarza pediatry, wnuczki Karola Wierusz-Kowalskiego z Posady, artysty malarza, który swoją twórczość rozpoczynał pod okiem stryja Alfreda. Krystyna Strzembosz wykonała fundamentalną dla tej części rodziny pracę – wydała wspomnienia swego dziadka, który wiele osób z kręgu bliskich i dalszych krewnych wymienia. Jest to jedno z ważniejszych dzieł, opisujących rodzinę Wierusz-Kowalskich. Innym zaś, wspomnienia Edmunda Wierusz-Kowalskiego z powstania styczniowego 1863 roku, opracowane i podane do druku przez Adama Malickiego. Literatury, poświęconej tej rodzinie jest więcej, aczkolwiek jest ona rozproszona, sporo też można znaleźć w rodzinnych archiwach – to kolejna motywacja i potrzeba badawcza, aby kontynuować zjazdy i spotkania rodzinne.

W II Zjeździe Wierusz-Kowalskich w Suwałkach, poza Wierusz-Kowalskimi (noszącymi to nazwisko), uczestniczyli przedstawiciele takich rodzin, jak: Brachowie, Danglowie, Koniccy, Nasierowscy, Rdułtowscy, Rzyscy, Szymańscy, Święciccy, Zechenterowie, Żuberowie i inni.

Przedstawiamy pierwszą część – relację z samego Zjazdu. W jednej z kolejnych audycji opowiemy dzieje dwóch mniej znanych linii Wierusz-Kowalskich, o których będą mówić panie: Marta z Wierusz-Kowalskich Konicka (córka Alfonsa „Alfa” Kowalskiego, znanego muzealnika, etnografa, kolekcjonera, twórcy m.in. kolekcji obrazów trumiennych w Międzyrzeczu) oraz Joanna Szymańska, której matka Maria Żuberowa była z domu Wierusz-Kowalska.

A o II Zjeździe Wierusz-Kowalskich w programie mówią: Eliza Ptaszyńska, kustosz Muzeum Okręgowego w Suwałkach, Marcin Święcicki, b. prezydent Warszawy (prawnuk malarza) z bratem Czesławem, Tadeusz Nasierowski (prawnuk malarza), Andrzej Rzyski (prawnuk Stefanii Milewskiej, rodzonej siostry malarza) z córką Julią Porzezińską, Elżbieta Zechenter, spowinowacona z Wierusz-Kowalskimi przez rodzinę Serafińskich (a więc także rodzina Jana Matejki) oraz Beata Czapska, artystka rzeźbiarka, przyjaciółka Joanny z Wierusz-Kowalskich Turowskiej, malarki, animatorki życia polonijnego we Francji, wnuczki malarza.

Więcej o II Zjeździe rodzinnym, fotografii jak i o historii Wierusz-Kowalskich można znaleźć, wchodząc na link: Wierusz-Kowalscy znani i nieznani

13.10.2024

49 min 46 s
Odtwórz
Wilczkowscy: od Władysława, płk JKM po Eugeniusza, wybitnego psychiatrę

Gdy mała Izabela Mikulska (1931-2019, późniejsza Galicka, historyk sztuki, współodkrywczyni El Grecka), nazywana w rodzinie „Lalą”, 18 czerwca 1940 roku swego ojca - lekarza psychiatrę, wicedyrektora szpitala psychiatrycznego w Gostyninie, doktora Karola Mikulskiego (1901-1940) zobaczyła martwego w jego gabinecie, była przerażona. Samobójstwo lekarza, który nie godził się na rozkaz Niemców, aby przygotował listę pacjentów do eksterminacji, odbiło się cichym, ale wyraźnym echem w środowisku lekarskim i społeczeństwie Gostynina. Ta tragedia jednak przede wszystkim zrujnowała życie rodziny. W pierwszych chwilach i dniach Mikulscy, tj. Jadwiga z Gieysztorów (1900-1981) wraz z synem Jerzym i córką Izabelą, mogli liczyć na wsparcie rodziny dyrektora placówki, doc. dr. Eugeniusza Wilczkowskiego (1895-1957) i jego żony Marii z Gwizdalskich (1898-1981, c. Teodora Edmunda, muzyka, potem zamożnego warszawskiego cukiernika, właściciela majątku Duki k. Tarczyna oraz willi „Wersal” w Skolimowie); m.in. wzięli oni do siebie na jakiś czas małą Lalę, która od zawsze bawiła się z dziećmi Wilczkowskich: Krystyną (1929-1987) i Andrzejem (1931-2022), dobrze czując się w ich towarzystwie.

Udział w wojnie obronnej 1939 roku, dwukrotne aresztowanie prof. Eugeniusz Wilczkowskiego, gostynińska historia Mikulskich, jak i wiele innych wydarzeń okupacyjnych, dotykających rodziny lekarzy i personelu placówek leczenia oraz opieki psychiatrycznej, miały miejsce w obliczu niemieckiej akcji eksterminacyjnej, nazywanej T4. Aktion T4, E-Aktion, prowadzona była przez okupanta w latach 1939-1944 i polegała na fizycznym eliminowaniu „życia niewartego życia”, głównie chorych psychicznie.

Prof. dr hab. Eugeniusz Wilczkowski (s. Jana Bogdana 1863-1940 i Heleny z Goldsteinów), po studiach medycznych, od 1921 roku był związany z psychiatrią: najpierw w Kobierzynie pod Krakowem (tam zresztą została przeprowadzona jedna z największych akcji wymordowania pacjentów szpitala), z kliniką poznańską, ze szpitalem św. Jana Bożego w Warszawie, a w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego był asystentem sławy i twórcy warszawskiej szkoły psychiatrii, prof. Jana Mazurkiewicza. Samodzielną placówkę, czyli szpital psychiatryczny w Gostyninie objął 1 marca 1933 roku.

Po II wojnie św. i po powrocie do Gostynina, E. Wilczkowski rozwinął również naukową część swojej aktywności, uzyskując tytuł profesora, będąc prorektorem (1947–1949) Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1945 do 1957 roku kierownikiem Katedry i Kliniki Psychiatrycznej tejże uczelni. W lutym 1946 na terenie Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Gostyninie rozpoczął organizację Domu Rozdzielczego dla polskich sierot przywożonych ze Związku Radzieckiego, który funkcjonował do sierpnia tego roku, zapewniając opiekę i leczenie 4645 osobom. Był konsultantem krajowym w zakresie chorób psychicznych, przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Jak podaje wnuk wybitnego psychiatry, historycznie ( XII - XV w.) rodzina wywodzi się z ówczesnych województw krakowskiego i sandomierskiego, ale w latach 20. XIX wieku Dominik Antoni Wilczkowski przeprowadził się z Dukli (gdzie był dziedzicem) do Warszawy. Jego pierwszą żoną, z którą 8 maja 1827 r. wziął ślub w katedrze św. Jana w Warszawie, była Anna z Biedrońskich (urodzona w Łowiczu). Dominik był chirurgiem. Mieli aż dziewięcioro dzieci. Potomkowie Dominika do dziś (8 generacja) mieszkają w Warszawie. Zawodowo Wilczkowscy na przestrzeni wieków byli rycerzami, właścicielami ziemskimi, lekarzami, leśnikami, urzędnikami wyższej rangi, naukowcami w różnych dziedzinach. Nie mając dużych majątków, zasilając grupę inteligencji, pozostali wierni wartościom szlacheckim, traktując je nie tyle jako „klanowe”, ale uniwersalne, na podglebiu których przez wieki kształtowała się polska kultura i tradycja narodowa oraz państwowa.

O rodzie Wilczkowskich: jego początkach, szczególnie wybitnych postaciach, cechach charakteru i uczestnictwie rodziny we wszelkich zrywach niepodległościowych, począwszy od czasów rycerskich, a na II wojnie św. skończywszy, w programie mówił Rafał Eugeniusz Wilczkowski, absolwent SGPiS (ob. SHG), były pracownik Ministerstwa Sportu i Turystyki, „Orbisu”, jak też miłośnik historii, autor monografii Historia rodu Wilczkowskich herbu Jelita przez Rafała Wilczkowskiego w jednej księdze spisana (Warszawa 2020).

06.10.2024

53 min 01 s
Odtwórz
Historia rodzinna opowiadana z pomocą fotografii

Ponad 100-letni album z fotografiami rodzinnymi zachował się w rodzinie Jabłońskich dzięki Wacławowi (1911-1976), urzędnikowi miejskiemu, mieszkańcowi Milanówka i Irenie z Nosarzewskich Jabłońskich. Fotografie pochodzą z poprzednich pokoleń i ukazują wizerunki osób z rodzin Nosarzewskich, Pancerów, Czajewiczów i Ehrenbergów. Mimo wielu wydarzeń, zagrożeń wojennych i innych przeciwności, bezcenna pamiątka obecnie znajduje się w rękach syna, Lecha Tomasza Jabłońskiego, który na razie zbiór zdjęć w albumie posiada u siebie, ale zamierza oddać go do archiwum publicznego. Fotografie mniej więcej w połowie są podpisane, inne, choć bezimienne, ze względu na wiedzę o ich autorach (fotografowie - właściciele warszawskich - i nie tylko, atelier) są świadectwem historii XIX i XX-wiecznej inteligencji warszawskiej i międzyrzeckiej.

O tej bezcennej pamiątce rodzinnej w programie opowiadał Lech Tomasz Jabłoński, emerytowany naukowiec Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, badacz dziejów rodzin własnych (Jabłońskich, Grodzickich, Nosarzewskich i in.), genealog z ponad 50-letnim stażem.

29.09.2024

48 min 52 s
Odtwórz
Czetwertyńscy z Milanowa

[Pamięci Andrzeja Ludwika Żółtowskiego]

Rozwój społeczny i kulturalny Milanowa na początku XX w. wiąże się z osobą Rudolfa Levitoux, studenta i pracownika majątku, oraz rodziną Czetwertyńskich, którzy roztoczyli opiekę nad jego i innymi inicjatywami społecznymi. Tu właśnie dobrze widać, jak ważną rolę odgrywała współpraca dworu, parafii i mieszkańców wsi.

W XVIII wieku Milanów należał do Seweryna Potockiego, po którym dziedziczyła córka Wanda Julianna, zamężna 1° za Michałem Wielopolskim, 2° za Kajetanem Uruskim, 3° za Bernardem Cabogą. W pamięci milanowian zapisała się ona jak najlepiej, była bowiem fundatorką tutejszego kościoła oraz szpitala. ¹ Jej jedynym synem był Seweryn Uruski (1817-1890), znany bliżej ze swej pracy historyka i genealoga.

Jego córka Maria (1853-1931) poślubiła (1872) Włodzimierza Światopełk-Czetwertyńskiego (1837-1918), Sybiraka, skazanego za udział w powstaniu styczniowym, członka Klubu Myśliwskiego. Małżonkowie osiedli w Milanowie. Zamieszkali w niewielkim, skromnym dworze, który później rozbudowali.

Jednym z problemów, któremu Czetwertyńscy musieli stawić czoła, była sprawa szpitala założonego przez babkę Marii, Wandę J. z Potockich. Szpitalem tym władały katolickie Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, Szarytki. Władze carskie, w ramach walki z Kościołem katolickim i unitami (czyli katolikami obrządku wschodniego), próbowały zmusić zakonnice do opuszczenia placówki. Zabrały im kapelana, zakazały uczestnictwa we Mszy św. w Parczewie i Radzyniu Podlaskim. Wtedy Włodzimierz Czetwertyński wystarał się o pozwolenie władz kościelnych na nieuczestniczenie we mszy św. W ten sposób siostry nie musiały opuszczać szpitala i nie dopuściły do przejęcia go przez zakonnice prawosławne.

To nie koniec pomocy; Włodzimierz prześladowanym unitom ułatwiał przejście do Kościoła katolickiego, przekazywał grunty pod budowę świątyni. Z kolei Maria z Uruskich Czetwertyńska niosła pomoc prześladowanym unitom, umożliwiając im udział w uroczystościach religijnych w kościele rzymskokatolickim. ²

W dobrach milanowskich Czetwertyńscy zatrudniali ludzi o wysokim poczuciu moralności, nastawionych patriotycznie. Na własny koszt młodych kierowali do szkół, m.in. sześć osób do szkoły rolniczej w Nałęczowie. Spośród takich ludzi wywodzili się późniejsi milanowscy nauczyciele i społecznicy.

Wśród nich trzeba wymienić rachmistrza majątkowego i studenta, Rudolfa Levitoux. Podjął się on realizacji ciekawej inicjatywy, którą Maria Czetwertyńska z mężem postanowili wesprzeć. Levitoux zaproponował zorganizowanie w Milanowie Ochotniczej Straży Pożarnej. Włodzimierz Czetwertyński, słysząc o tych zamierzeniach, powiedział krótko: „wy, panowie organizujcie, a ja koszty będę ponosił”. Zgodę na powstanie straży inicjatorzy uzyskali u władz carskich w 1906 roku. Czetwertyńscy wcześniej kupili tzw. sikawkę, która służyła im w majątku, ale wobec inicjatywy Levitoux, przekazali ją straży. Zakupili też inny sprzęt. Straż pożarna nie tylko gasiła pożary, ale włączała się do życia kulturalnego i oświatowego wsi. Levitoux uczył strażaków czytania i pisania, korzystając z książek Marii Czetwertyńskiej; przy współpracy księdza, mieszkańców wsi i dworu, powstała orkiestra dęta, którą współfinansowała Maria Czetwertyńska.

Kolejnym krokiem w rozwoju oświaty było założenie Macierzy Szkolnej. W 1908 r. powstał teatr, na spektaklach (organizowanych w pomieszczeniach właścicieli majątku) gromadzili się licznie chłopi, okoliczni ziemianie, księża, władze starostwa parczewskiego. Córka Czetwertyńskich, Wanda Jadwiga sprzedawała bilety, dochód ze sprzedaży przeznaczano na rozwój biblioteki, na którą z kolei jej matka ofiarowała lokal. Do tych działań przyłączył się nowy proboszcz, ks. Stefan Dębski (wywodzący się zresztą z ziemiańskiej rodziny), który zainicjował zakup drugiej sikawki. I znów, wszyscy podzielili się kosztami: wieś uzbierała 1000 rubli, Czetwertyńscy ofiarowali drugi tysiąc, a ksiądz 200 rubli. Część pieniędzy z tej zbiórki przekazano na zakup organów do kościoła.

Chociaż kraj nadal był pod zaborami, początek wieku należał dla Milanowa do pomyślnych okresów w jego dziejacj. Kronikarz milanowskiej OSP odnotował później najważniejsze wydarzenia: rok 1906 – zgoda władz na założenie straży, 1910 – pierwsze sukcesy artystyczne orkiestry, 1912 – powstało Koło Młodzieży, 1915 – w Milanowie prowadzono kursy wieczorowe dla dorosłych (historia, przyroda, rolnictwo), 1916 – OSP otrzymała sztandar.

W 1918 roku zmarli Włodzimierz Czetwertyński i ks. Stefan Dębski. Nowym prezesem OSP został administrator majątku, Marian Rudzki. Dnia 12 listopada milanowscy strażacy przystąpili do rozbrajania Niemców, pomagał im Włodzimierz Czetwertyński junior; rodziła się niepodległość. W 1920 r. na czele straży stanął następny administrator majątku, Wacław Niwiński, który zainicjował stworzenie Towarzystwa Budowy Domu Ludowego; tego planu jednak w tym czasie zrealizować się nie udało. U początków niepodległości, w Milanowie działały: teatr, Koło Młodzieży, chór, organizowano zajęcia sportowe.

Po wojnie polsko-bolszewickiej Czetwertyńscy odbudowywali gospodarstwo, w którym brakowało głównie koni i bydła. Nastały trudne czasy, pod koniec lat dwudziestych i na początku trzydziestych, kryzys ekonomiczny dotknął także właścicieli dóbr milanowskich. Utrzymywany przez Czetwertyńskich kościół musiał zostać przekazany gromadzie; w 1928 roku utworzono parafię. Kłopoty miała również Ochotnicza Straż Pożarna, którą, mimo kryzysu, pożyczką wsparła Maria Czetwertyńska wraz z zięciem oraz mieszkańcy wsi. W 1927 roku powrócono do pomysłu budowy Domu Ludowego, pod który Maria Czetwertyńska ofiarowała plac, ale znów się nie udało; zebrane fundusze przeznaczono na piekarnię. W dwa lata później, dzięki swej zaradności i dochodom z zabaw, spektakli teatralnych i składek, milanowianie wybudowali remizę strażacką.

Maria Wanda z Uruskich Włodzimierzowa Czetwertyńska zmarła w 1931 roku. Właścicielką Milanowa została jej najmłodsza córka, Wanda Jadwiga (1890-1979), która poślubiła ziemianina z Wielkopolski, Andrzeja Piusa Żółtowskiego (1881-1941), syna Marcelego z Godurowa i Ludwiki z Czarneckich. Przed I wojną św., chcąc uniknąć pruskiej służby wojskowej, A. Żółtowski przedostał się do zaboru rosyjskiego. Po zakończeniu wojny gospodarował w Mszczyczynie (Wielkopolska), skąd (po śmierci teściowej) przeniósł się do Milanowa (kupując ten majątek, co wyjaśnia gość programu), kontynuując pracę społeczną swoich teściów i żony. Oprócz tego, brał udział w zawodach hippicznych, uchodził za świetnego znawcę koni, był członkiem i skarbnikiem warszawskiego Towarzystwa Wyścigów Konnych.

Mimo kryzysu, Żółtowscy stale współuczestniczyli w działaniach społecznych. Wraz z proboszczem, wójtem i strażakami, weszli do Komitetu Obchodów 25 lat OSP. Przykładów wspólnej działalności całej społeczności Milanowa można wskazać o wiele więcej.

W 1939 roku wybuchła II wojna św. W Milanowie żołnierze Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” przygotowywali się do bitwy pod Kockiem. Po wkroczeniu sowietów rozpoczęły się aresztowania. Proboszczowi sowieci zarzucili ostrzał ich oddziału z wieży kościoła. W 1940 roku - kolejne aresztowania, tym razem niemieckie, którzy równocześnie aresztowali mieszkańców wsi, pracowników folwarku i męża właścicielki majątku, Andrzeja Żółtowskiego. Nad majątkiem okupant roztoczył „opiekę” („doradca” Flasche), gospodarze samodzielni i właściciele majątku zobowiązani zostali do odstawiania kontyngentów żywnościowych okupantowi.

W 1941 roku nastąpiły kolejne aresztowania ziemian powiatu radzyńskiego. Ludziom towarzyszyła groźba wywózek na roboty do Niemiec, rozpoczął też działalność tzw. „kat Podlasia”, Dykow. W majątku Żółtowscy przechowywali Żydów (m.in. prof. Juliusza Kleinera), schronienie uzyskali uciekinierzy z poznańskiego (z Reichu). Około 40 mieszkańców wsi zaangażowało się w działalność konspiracyjną ZWZ-AK, która przeprowadziła wiele udanych akcji, wśród nich jedną z najważniejszych, czyli zlikwidowanie Dykova. W działalności konspiracyjnej uczestniczyli również właściciele majątku. W 1944 roku wkroczyła Armia Czerwona, rząd lubelski wprowadził reformę rolną. Rodzina Żółtowskich opuściła Milanów.

Po wojnie społeczność milanowska powróciła do działalności społecznej. Nie było już jednak protektora, ani pomocy finansowej. Władze komunistyczne inicjatywy społeczne próbowały upolitycznić, dostosowując je do swoich celów propagandowych. W latach stalinizmu ciężkie chwile przechodził Kościół, a rolnicy nękani byli obowiązkowymi dostawami żywności. Mimo kłopotów podstawowa działalność społeczno-kulturalna w Milanowie rozwijała się, opierając się o Ochotniczą Straż Pożarną, której współtwórcami i protektorami byli dawni właściciele Milanowa. Nawet przy zmienionych warunkach politycznych, zasiane na początku stulecia ziarno kiełkowało i kiełkuje. ³

Po wyprowadzeniu się z milanowskiego dworu szkoły (Liceum Ogólnokształcącego, do którego powstania przyczynił się prof. J. Kleiner), zespół dworsko-parkowy zakupiła siedlecka Caritas Polska; ks. Paweł Zazuniak, dyr. siedleckiej Caritas zabiega o fundusze, aby rozpocząć rewaloryzację zespołu dworsko-parkowego, który służyć ma zarówno Caritas, jak i społeczności lokalnej.

O historii rodzin Potockich, przede wszystkim jednak Czetwertyńskich, a potem Żółtowskich – właścicieli dóbr milanowskich, w programie opowiadała dr hab. Bożena Stępnik-Świątek, prof. ucz., chemik, z zamiłowania historyk, działaczka społeczna na rzecz osób z niepełnosprawnością, autorka monografii Dobra ziemskie Milanów. Ród Światopełk-Czetwertyńskich na Nowej Cztwertni h. Pogoń Ruska z gniazda rodowego w Milanowie, Siedlce 2023.

Lit. (wybór):

¹ Bernard Caboga (1785-1855) był austro-węgierskim oficerem, szambelanem dworu austriackiego, marszałkiem szlachty guberni warszawskiej. Po przekazaniu majątku wnuczce Marii Czetwertyńskiej, Wanda Caboga osiadła w Galicji, gdzie również zasłynęła z licznych przedsięwzięć charytatywnych. Dziś jest kandydatką na ołtarze.

² T. Zielińska, „Poczet polskich rodów arystokratycznych”, Warszawa 1997.

³ ks. S. Byczyński, „Ochotnicza straż w Milanowie” (mszp.), zbiory autora.

- R. Jarocki, „Ostatni ordynat. Z Janem Zamoyskim spotkania i rozmowy”, Warszawa 1991, s. 180-181

- K. Jasiewicz: „Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956”, Warszawa 1995, s. 1191

- Jan Zamoyski [w:] „Rody polskie – Zamoyscy”, red. P. Sz. Łoś, Polskie Radio – RR „Radio dla Ciebie”, Warszawa 18.04.1994. i 1.05.1994.

- M. Tarnowska, „Wspomnienia”, red. L. Dukaj, posłowie, przypisy, indeks A. L. Żółtowski, Warszawa 2002, s. 10 i in.

- I. Broszkowska, Żółtowscy z Godurowa, red. B. Żółtowska, 2010, s. 223

- A. Czetwertyński, „Czetwertyńscy na wozie i pod wozem”, edyt. J. Rodziewicz, Warszawa 2004, s. 23

21.09.2024

51 min 23 s
Odtwórz
Kelles-Krauzowie z Radomia

W związku z niedawnym nadaniem honorowego obywatelstwa Radomia Marii Kelles-Krauzowej, o rodzinie Kelles-Krauzów: Michale (powstańcu styczniowym), Kazimierzu (socjologu, socjaliście), Stanisławie (lekarzu, socjaliście, dyplomacie) i Marii z Nynkowskich Kelles-Krauzowej (przewodniczącej Rady Miasta), w programie mówi Przemysław Prekiel, kustosz Muzeum Historycznego w Przasnyszu, biograf Stanisława Kelles-Krauzego.

14.09.2024

42 min 28 s
Odtwórz

...

PODCASTY

Inne z tej kategorii

Zobacz wszystkie

Rody i Rodziny Mazowsza