Obiekt jest jednym z ostatnich reliktów zabudowy pofabrycznej w Falenicy, zachowanym praktycznie w niezmienionym kształcie. Został oddany do użytku 1 kwietnia 1929 r. Posiada wartości historyczne, naukowe oraz artystyczne. Dokumentuje intensywny rozwój Falenicy, a także dawnych letnisk podwarszawskich w okresie dwudziestolecia międzywojennego.



Uruchomienie elektrowni - dla władz ówczesnej gminy - było strategiczną inwestycją, umożliwiającą samodzielne i niezależne funkcjonowanie. Dostępność energii elektrycznej przyciągała przemysł (wymagający ogromnego zapotrzebowania w prąd) oraz zwiększała komfort mieszkańców i letników. Świadczy to również o trwającym w Polsce procesie elektryfikacji mniejszych miejscowości, wpływającym jednocześnie na postęp cywilizacyjny Rzeczpospolitej.

Pomimo przemysłowej funkcji, obiekt posiada również wartości artystyczne. Wynikają one w głównej mierze z urozmaiconej i asymetrycznej bryły, o elewacjach wzbogaconych skromną dekoracją ścienną oraz zróżnicowanymi (pod względem kształtów i podziałów) oknami. Spośród wyposażenia zachowała się pierwotna stolarka i ślusarka okienna oraz drzwiowa, a także drewniane i terakotowe posadzki (wykończone kwadratowymi płytkami w układzie szachownicowym).



Postępowanie wszczęto po rozpatrzeniu wniosku Towarzystwa Miłośników Falenicy. Decyzja nie jest ostateczna. Stronom przysługuje odwołanie do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.