Rody i Rodziny Mazowsza

Rody i rodziny Mazowsza: Garapichowie - "Dzieci Kazimierza"

Piotr Szymon Łoś
21.12.2019
51 min 24 s

Krótki opis odcinka

Kazimierz Garapich (1878-1940), właściciel dóbr ziemskich Cebrów na Podolu, według oficjalnych danych, z Marią z hr. Łubieńskich, miał siedmioro dzieci. Jego prawnuk, dr Michał P. Garapich, antropolog Uniwersytetu Roehampton w Londynie, podążył śladami historii pradziadka, przemilczanej w pamiętnikach, choć znanej z przekazów ustnych, opisując ją w książce „Dzieci Kazimierza” (wyd. „Czarne”, Wołowiec 2019). Kazimierz Garapich bowiem miał jeszcze około dziewiętnaścioro dzieci, zrodzonych z nieformalnych związków z kobietami (wymienionymi w publikacji), związanymi z majątkiem Garapichów w Cebrowie: Maryną (Marią) Szeweluk, Stefanią Suchowerą i Anną Suchecką. Opowieść o potomkach Kazimierza Garapicha jest próbą przywrócenia pamięci o nich wszystkich (na ile to możliwe po wielu latach), w kontekście struktury społecznej wsi oraz pozycji polskiego ziemiaństwa kresowego. „W rodzinnej historii były duże luki i białe plamy” – mówi gość programu dr Michał P. Garapich. „W tej książce staram się je zapełnić czymś, co moim zdaniem było stałym i znanym w literaturze oraz we wspomnieniach, elementem życia folwarku (dworu) polskiego, a mianowicie fakt, że ludzie na szczycie hierarchii klasowej, czyli polscy „panowie” (zazwyczaj mężczyźni), korzystali z siły roboczej chłopów (włościan), ale korzystanie z tego, co dawała im wieś, miało również seksualny wymiar. Nie wszyscy oczywiście i w różnej skali, ale miewali oni dzieci z okolicznymi włościankami. (…) Staram się zrozumieć ten świat, który był zintegrowany kulturowo, społecznie, ekonomicznie, ale również obyczajowo.” Garapichowie z Cebrowa; Michał Grzegorz Historia chorwackiego pochodzenia rodziny Garapichów zaczyna się w okresie panowania w Austrii cesarzowej Marii Teresy, gdy adwokat Michał Garapich (ur. 1769) zajął się kwestiami prawnymi polskich ziemian, zyskując ich uznanie. Do kręgu wpływowego ziemiaństwa wszedł on poprzez małżeństwo (zawarte we Lwowie w 1811 r.) z Apolonią z Ilińskich, przyrodnią siostrą słynnego oryginała Augusta Józefa hr. Ilińskiego, przyjaciela cara Pawła I, właściciela Romanowa k. Żytomierza na Wołyniu, która w posagu wniosła majątki Cebrów i Worobijówkę [o Auguście Ilińskim więcej TUTAJ]. Dobra te, jak pisał R. Aftanazy, po Michale objął jego syn Władysław Garapich (1815-1867), po nim zaś Michał Grzegorz Garapich (1850-1917), który na terenie galicyjskim wybił się politycznie, będąc wybieranym posłem do Rady Państwa w Wiedniu (od 1897 r.) i posłem do Sejmu Krajowego Galicji we Lwowie w kolejnych kadencjach VIII, IX i X (lata 1901–1914). W kilku różnych komisjach sejmowych, w których brał czynny udział, zabiegał o poprawę sytuacji gospodarczej Galicji (kwestie fiskalne, jak i np. rozwój gorzelnictwa, Garapichowie mieli w Cebrowie własną gorzelnię). Wskazywał na zagrożenia dla galicyjskiego rolnictwa, którego produkty były wypierane przez towary z innych krajów monarchii habsburskiej. Co ciekawe, mimo braku akceptacji dla reformy wyborczej (był przeciwnikiem powszechnego prawa wyborczego), dołączył do kompromisu w tej sprawie, zaś w polityce społeczno-gospodarczej nawoływał do zgodnej współpracy poprzez organizacyjne łączenie sił obu warstw społecznych: chłopstwa i ziemiaństwa. Jako wyrazisty w poglądach przedstawiciel podolskich konserwatystów, Michał Grzegorz Garapich miał przeciwników, a wśród nich polityka socjalistycznego, Ignacego Daszyńskiego, który określił go mianem komparsa szlacheckiego, dodając w swych pamiętnikach komentarz, jakoby „był to człowiek bez żadnych talentów”. Współcześni Garapichowi pamiętali jednak nie tylko jego postawę polityka, ale może bardziej szeroką działalność w ramach Towarzystwa Gospodarczego w Tarnopolu (był jego prezesem) i Krakowskiego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń, w którym był najpierw członkiem Rady Nadzorczej, a potem wieloletnim dyrektorem. W latach kierowania przez niego tą instytucją, Towarzystwo rozciągnęło działalność na Wołyń, Podole, a także poza granicę Austro-Węgier – na Ukrainę. Michał Grzegorz Garapich ożeniony był z Laurą z hr. Wodzickich (linia z Olejowa), z którą miał dwóch synów: starszego – Kazimierza oraz Pawła. Jak wskazują rodzinne źródła, Michał G. Garapich miał też związek pozamałżeński, z którego było potomstwo. Bracia Kazimierz i Paweł z Cebrowa Syn tego konserwatywnego polityka galicyjskiego, Kazimierz Garapich już przed ślubem z Marią z hr. Łubieńskich miał potomstwo, z którego dwoje dzieci wychowywało się w cebrowskim dworze. Nie nosiły one jednak nazwiska Garapich. Pozostałe potomstwo – z dwóch kolejnych związków – zostało przez ich biologicznego ojca wyposażone w ziemię, matki tych dzieci powychodziły za mąż. Potomkowie żyją do dziś – do nich, czyli swoich wujów i kuzynów, dotarł Autor książki. Kazimierz Garapich był ziemianinem, jak pisze o nim brat Paweł, kochał przyrodę, lubił wieś, dobrze czuł się w roli „hreczkosieja”; miał też cechy przywódcze. Tenże sam brat jednak zarzucał mu, że nie umie gospodarować finansami, co skutkowało stopniowym zmniejszaniem się majątku. Cebrów w czasie I wojny św. był mocno zniszczony przez przechodzący tamtędy front, w latach 20. XX wieku Kazimierz starał się odbudować majątek, w 1929 r. wyremontował także sam dwór. Społecznie angażował się na polu lokalnym, będąc prezesem „Strzelca" w Cebrowie oraz marszałkiem powiatu tarnopolskiego, jak też członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego. Swoją rusińsko-polską wieś Kazimierz Garapich ukochał do tego stopnia, że pomimo rad brata Pawła, nie opuścił jej w 1939 roku, został aresztowany przez sowietów, z rąk których zginął; figuruje na tzw. ukraińskiej liście katyńskiej. Jak bywało w rodzinach ziemiańskich, o ile Kazimierz pozostał na ojcowiźnie, to jego młodszy brat Paweł Roman Garapich (1882-1957) był dr praw i pracował w służbie krajowej, będąc urzędnikiem w Namiestnictwie Galicji, następnie wicestarostą tarnopolskim, referentem Oddziału Politycznego w austriackim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Po odzyskaniu niepodległości objął stanowisko starosty tarnopolskiego, zaś ukoronowaniem kariery administracyjno-politycznej było mianowanie go w 1922 roku wojewodą łódzkim (1.03.1922-14.02.1923). Dalej: został przeniesiony na stanowisko wicewojewody stanisławowskiego, aby rozwiązywać problemy narodowościowe między Polakami, Ukraińcami i Żydami. Do Łodzi, w tej samej roli – jako wojewoda, powrócił w 1924 roku. Od stycznia 1925 roku do 27 lipca 1927 roku przebywał znów na Kresach, tym razem jako wojewoda lwowski. Po przeniesieniu go w stan spoczynku w administracji publicznej, od 1936 roku pracował jako notariusz w Złoczowie, udzielając się cały czas społecznie; był prezesem Złoczowskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich i prezesem Zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w Małopolsce Wschodniej. Prezesował Powiatowej Komisji Pomocy Zimowej i należał do Ligi Powietrznej i Przeciwgazowej; działał w Powiatowej Radzie Łowieckiej. Oprócz tego, był kuratorem Zakładu dla Ociemniałych we Lwowie i Szkoły Głównej Gospodarczej Żeńskiej w Snopkowie k. Lwowa. W sprawy tejże szkoły zresztą angażowała się również jego żona, Ludgarda z hr. Łubieńskich (siostra bratowej), która fundowała stypendia szkolne pannom z mniej zamożnych domów ziemiańskich (rel. M. Bisping, Płock, 2003). W 1940 roku wraz z żoną i teściową przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa, pracując dalej jako notariusz w Puławach, gdzie spędził cały okres wojny oraz lata późniejsze, aż do śmierci. Ofiary wojny W „Liście strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956” Krzysztofa Jasiewicza wymienionych jest trzech mężczyzn o nazwisku Garapich, będących ofiarami zbrodni wojennych w latach 1939-45. Są to: wspomniany już Kazimierz Garapich (1878-1940), którego przed ostateczną śmiercią mieszkańcy rodzinnego Cebrowa trzykrotnie uratowali, pisząc odpowiednie petycje do sowieckich władz okupacyjnych. Następnie Michał Garapich (1906-1939), syn Kazimierza i Marii z hr. Łubieńskich, prawnik, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, podporucznik rezerwy kawalerii, dowódca II plutonu w 3 szwadronie 1 pułku kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza, uczestnik kampanii wrześniowej – zginął w szarży kawalerii koło Karczewa (pow. otwocki). I wreszcie kuzyn Kazimierza i Pawła, Eliasz Garapich (1894-1940), ziemianin, właściciel Zagórza (pow. tarnopolski), zamordowany został przez NKWD w 1940 roku na terenie Ukrainy. Między historią a historią W prasie przedwojennej możemy przeczytać informację o tragicznym wypadku w górach, w którym zginął młody narciarz, Henryk Garapich (1907-1933), syn Kazimierza. Jest też sporo doniesień o licznych uroczystościach oficjalnych, w których uczestniczył Paweł Roman Garapich, reprezentujący na nich rząd II RP jako wojewoda łódzki czy też lwowski. Zapewne w niejednym domu lwowskim znalazłyby się wizytówki, faire part albo tzw. obrazki pośmiertne, związane z życiem rodzinnym i towarzyskim członków rodziny Garapichów. W spisach ziemian, w prasie, opisującej np. działalność polityczną Michała Grzegorza czy Pawła Garapichów, w Almanachu Woreyda z 1928 roku (gdzie podano adresy trzech rodzin Garapichów), czy w innych publikacjach, o potomkach pozamałżeńskich Michała Grzegorza, Pawła Romana i Kazimierza Garapichów raczej informacji nie znajdziemy. Czy piszący nie wiedzieli o prywatnym życiu tej rodziny, czy nie chcieli o nim pisać? Dlaczego nestorzy rodziny w kolejnych pokoleniach spisywali wersję „oficjalną” swych dziejów, a prywatną tylko opowiadali przy kawie lub alkoholu? Jakiego typu tabu przekraczali w swojej epoce mężczyźni z tej rodziny, utrzymujący pozamałżeńskie relacje z kobietami? Czy i ewentualnie czego się bali, gdy z jednej strony pozwalali na wspólne wychowywanie się dwójki „lewaków” z „legalnymi” dziećmi we dworze, a innym zapewniali byt w zamian za odsunięcie się od cebrowskiego domu? Czy mężczyźni ci nadużywali wobec tych kobiet męskiej, „ojcowskiej” i społecznej pozycji, wynikającej ze struktury społecznej tamtych czasów? W czym i komu zawinili ci, którym nigdy nie nadano nazwiska Garapich? Ale być może można i z drugiej strony: czy warto po tylu latach wracać do tak osobistych emocji? Czy na coś liczyły kobiety, które wiązały się z żonatym mężczyzną – dziedzicem, u którego pracowały? Czy myślały, nawet jeśli tylko instynktownie, o żonie swego oblubieńca, jak ona prawdopodobnie cierpi, wiedząc o romansach męża? Czy w tamtej epoce sądzić mogły, że związek z człowiekiem z wyższej grupy społecznej przyniesie im korzyści; jakie – materialne czy uczuciowe? Pytania można mnożyć i stawiać je z różnych stron. Dr Michał P. Garapich, gość audycji podkreśla, że nie pisał książki historycznej ani stricte naukowej, choć warsztat naukowca – antropologa był mu przydatny. W audycji tylko w pewnym wymiarze, a w książce ze szczegółami, opowiedział dzieje nie tylko rozległej rodziny (dzieje oficjalne i jeszcze niepełne, ale prawdziwe), ale może przede wszystkim szukał odpowiedzi na powyższe, jak i wiele innych pytań, również ogólniejszej natury. Brak pytań – nie tylko w pracy antropologa czy historyka – stawia człowieka na pozycji obojętnego obserwatora. Lektura „Dzieci Kazimierza” nie pozwala stać obojętnie wobec tej, jak i podobnych historii. PŁ, 21.12.2019. *** Dok.: - https://odlwowadojeleniejgory.pl.tl/Sylwetki-Lwowskie.html - R. Aftanazy, „Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska”, Warszawa i in., s. 35-38; 109, - M. Bobrzyński, „Z moich pamiętników”, Wrocław, Kraków 1957, s. 162 - I. Daszyński, „Pamiętniki” część I, wstęp i opracowanie K. Piskała, Warszawa 2017, s. 396 - T. Epsztein, Sł. Górzyński, „Spis ziemian Rzeczypospolitej Polskiej w roku 1930; województwo stanisławowskie, województwo tarnopolskie”, Warszawa 1991, s. 6, 23,24 - P. Garapich, „Nasze szczenięce lata” (msp.), Puławy 1953, s. 2, 53, 54, 114, 115; zbiory Michała Garapicha - A. Górski, „Podolacy”, Warszawa 2013, s. 162-165 „Almanach Woreyd”, Warszawa 1928, s. 168 - K. Jasiewicz, „Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956”, Warszawa 1995, s. 280, 281 oraz 11 (aneks) [gallery ids="315305,315306,315307,315308,315309,315310,315311,315312,315313,315314"]

na żywo

Posłuchaj z regionu

Opis odcinka

Kazimierz Garapich (1878-1940), właściciel dóbr ziemskich Cebrów na Podolu, według oficjalnych danych, z Marią z hr. Łubieńskich, miał siedmioro dzieci. Jego prawnuk, dr Michał P. Garapich, antropolog Uniwersytetu Roehampton w Londynie, podążył śladami historii pradziadka, przemilczanej w pamiętnikach, choć znanej z przekazów ustnych, opisując ją w książce „Dzieci Kazimierza” (wyd. „Czarne”, Wołowiec 2019). Kazimierz Garapich bowiem miał jeszcze około dziewiętnaścioro dzieci, zrodzonych z nieformalnych związków z kobietami (wymienionymi w publikacji), związanymi z majątkiem Garapichów w Cebrowie: Maryną (Marią) Szeweluk, Stefanią Suchowerą i Anną Suchecką. Opowieść o potomkach Kazimierza Garapicha jest próbą przywrócenia pamięci o nich wszystkich (na ile to możliwe po wielu latach), w kontekście struktury społecznej wsi oraz pozycji polskiego ziemiaństwa kresowego. „W rodzinnej historii były duże luki i białe plamy” – mówi gość programu dr Michał P. Garapich. „W tej książce staram się je zapełnić czymś, co moim zdaniem było stałym i znanym w literaturze oraz we wspomnieniach, elementem życia folwarku (dworu) polskiego, a mianowicie fakt, że ludzie na szczycie hierarchii klasowej, czyli polscy „panowie” (zazwyczaj mężczyźni), korzystali z siły roboczej chłopów (włościan), ale korzystanie z tego, co dawała im wieś, miało również seksualny wymiar. Nie wszyscy oczywiście i w różnej skali, ale miewali oni dzieci z okolicznymi włościankami. (…) Staram się zrozumieć ten świat, który był zintegrowany kulturowo, społecznie, ekonomicznie, ale również obyczajowo.” Garapichowie z Cebrowa; Michał Grzegorz Historia chorwackiego pochodzenia rodziny Garapichów zaczyna się w okresie panowania w Austrii cesarzowej Marii Teresy, gdy adwokat Michał Garapich (ur. 1769) zajął się kwestiami prawnymi polskich ziemian, zyskując ich uznanie. Do kręgu wpływowego ziemiaństwa wszedł on poprzez małżeństwo (zawarte we Lwowie w 1811 r.) z Apolonią z Ilińskich, przyrodnią siostrą słynnego oryginała Augusta Józefa hr. Ilińskiego, przyjaciela cara Pawła I, właściciela Romanowa k. Żytomierza na Wołyniu, która w posagu wniosła majątki Cebrów i Worobijówkę [o Auguście Ilińskim więcej TUTAJ]. Dobra te, jak pisał R. Aftanazy, po Michale objął jego syn Władysław Garapich (1815-1867), po nim zaś Michał Grzegorz Garapich (1850-1917), który na terenie galicyjskim wybił się politycznie, będąc wybieranym posłem do Rady Państwa w Wiedniu (od 1897 r.) i posłem do Sejmu Krajowego Galicji we Lwowie w kolejnych kadencjach VIII, IX i X (lata 1901–1914). W kilku różnych komisjach sejmowych, w których brał czynny udział, zabiegał o poprawę sytuacji gospodarczej Galicji (kwestie fiskalne, jak i np. rozwój gorzelnictwa, Garapichowie mieli w Cebrowie własną gorzelnię). Wskazywał na zagrożenia dla galicyjskiego rolnictwa, którego produkty były wypierane przez towary z innych krajów monarchii habsburskiej. Co ciekawe, mimo braku akceptacji dla reformy wyborczej (był przeciwnikiem powszechnego prawa wyborczego), dołączył do kompromisu w tej sprawie, zaś w polityce społeczno-gospodarczej nawoływał do zgodnej współpracy poprzez organizacyjne łączenie sił obu warstw społecznych: chłopstwa i ziemiaństwa. Jako wyrazisty w poglądach przedstawiciel podolskich konserwatystów, Michał Grzegorz Garapich miał przeciwników, a wśród nich polityka socjalistycznego, Ignacego Daszyńskiego, który określił go mianem komparsa szlacheckiego, dodając w swych pamiętnikach komentarz, jakoby „był to człowiek bez żadnych talentów”. Współcześni Garapichowi pamiętali jednak nie tylko jego postawę polityka, ale może bardziej szeroką działalność w ramach Towarzystwa Gospodarczego w Tarnopolu (był jego prezesem) i Krakowskiego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń, w którym był najpierw członkiem Rady Nadzorczej, a potem wieloletnim dyrektorem. W latach kierowania przez niego tą instytucją, Towarzystwo rozciągnęło działalność na Wołyń, Podole, a także poza granicę Austro-Węgier – na Ukrainę. Michał Grzegorz Garapich ożeniony był z Laurą z hr. Wodzickich (linia z Olejowa), z którą miał dwóch synów: starszego – Kazimierza oraz Pawła. Jak wskazują rodzinne źródła, Michał G. Garapich miał też związek pozamałżeński, z którego było potomstwo. Bracia Kazimierz i Paweł z Cebrowa Syn tego konserwatywnego polityka galicyjskiego, Kazimierz Garapich już przed ślubem z Marią z hr. Łubieńskich miał potomstwo, z którego dwoje dzieci wychowywało się w cebrowskim dworze. Nie nosiły one jednak nazwiska Garapich. Pozostałe potomstwo – z dwóch kolejnych związków – zostało przez ich biologicznego ojca wyposażone w ziemię, matki tych dzieci powychodziły za mąż. Potomkowie żyją do dziś – do nich, czyli swoich wujów i kuzynów, dotarł Autor książki. Kazimierz Garapich był ziemianinem, jak pisze o nim brat Paweł, kochał przyrodę, lubił wieś, dobrze czuł się w roli „hreczkosieja”; miał też cechy przywódcze. Tenże sam brat jednak zarzucał mu, że nie umie gospodarować finansami, co skutkowało stopniowym zmniejszaniem się majątku. Cebrów w czasie I wojny św. był mocno zniszczony przez przechodzący tamtędy front, w latach 20. XX wieku Kazimierz starał się odbudować majątek, w 1929 r. wyremontował także sam dwór. Społecznie angażował się na polu lokalnym, będąc prezesem „Strzelca" w Cebrowie oraz marszałkiem powiatu tarnopolskiego, jak też członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego. Swoją rusińsko-polską wieś Kazimierz Garapich ukochał do tego stopnia, że pomimo rad brata Pawła, nie opuścił jej w 1939 roku, został aresztowany przez sowietów, z rąk których zginął; figuruje na tzw. ukraińskiej liście katyńskiej. Jak bywało w rodzinach ziemiańskich, o ile Kazimierz pozostał na ojcowiźnie, to jego młodszy brat Paweł Roman Garapich (1882-1957) był dr praw i pracował w służbie krajowej, będąc urzędnikiem w Namiestnictwie Galicji, następnie wicestarostą tarnopolskim, referentem Oddziału Politycznego w austriackim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Po odzyskaniu niepodległości objął stanowisko starosty tarnopolskiego, zaś ukoronowaniem kariery administracyjno-politycznej było mianowanie go w 1922 roku wojewodą łódzkim (1.03.1922-14.02.1923). Dalej: został przeniesiony na stanowisko wicewojewody stanisławowskiego, aby rozwiązywać problemy narodowościowe między Polakami, Ukraińcami i Żydami. Do Łodzi, w tej samej roli – jako wojewoda, powrócił w 1924 roku. Od stycznia 1925 roku do 27 lipca 1927 roku przebywał znów na Kresach, tym razem jako wojewoda lwowski. Po przeniesieniu go w stan spoczynku w administracji publicznej, od 1936 roku pracował jako notariusz w Złoczowie, udzielając się cały czas społecznie; był prezesem Złoczowskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich i prezesem Zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w Małopolsce Wschodniej. Prezesował Powiatowej Komisji Pomocy Zimowej i należał do Ligi Powietrznej i Przeciwgazowej; działał w Powiatowej Radzie Łowieckiej. Oprócz tego, był kuratorem Zakładu dla Ociemniałych we Lwowie i Szkoły Głównej Gospodarczej Żeńskiej w Snopkowie k. Lwowa. W sprawy tejże szkoły zresztą angażowała się również jego żona, Ludgarda z hr. Łubieńskich (siostra bratowej), która fundowała stypendia szkolne pannom z mniej zamożnych domów ziemiańskich (rel. M. Bisping, Płock, 2003). W 1940 roku wraz z żoną i teściową przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa, pracując dalej jako notariusz w Puławach, gdzie spędził cały okres wojny oraz lata późniejsze, aż do śmierci. Ofiary wojny W „Liście strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956” Krzysztofa Jasiewicza wymienionych jest trzech mężczyzn o nazwisku Garapich, będących ofiarami zbrodni wojennych w latach 1939-45. Są to: wspomniany już Kazimierz Garapich (1878-1940), którego przed ostateczną śmiercią mieszkańcy rodzinnego Cebrowa trzykrotnie uratowali, pisząc odpowiednie petycje do sowieckich władz okupacyjnych. Następnie Michał Garapich (1906-1939), syn Kazimierza i Marii z hr. Łubieńskich, prawnik, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, podporucznik rezerwy kawalerii, dowódca II plutonu w 3 szwadronie 1 pułku kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza, uczestnik kampanii wrześniowej – zginął w szarży kawalerii koło Karczewa (pow. otwocki). I wreszcie kuzyn Kazimierza i Pawła, Eliasz Garapich (1894-1940), ziemianin, właściciel Zagórza (pow. tarnopolski), zamordowany został przez NKWD w 1940 roku na terenie Ukrainy. Między historią a historią W prasie przedwojennej możemy przeczytać informację o tragicznym wypadku w górach, w którym zginął młody narciarz, Henryk Garapich (1907-1933), syn Kazimierza. Jest też sporo doniesień o licznych uroczystościach oficjalnych, w których uczestniczył Paweł Roman Garapich, reprezentujący na nich rząd II RP jako wojewoda łódzki czy też lwowski. Zapewne w niejednym domu lwowskim znalazłyby się wizytówki, faire part albo tzw. obrazki pośmiertne, związane z życiem rodzinnym i towarzyskim członków rodziny Garapichów. W spisach ziemian, w prasie, opisującej np. działalność polityczną Michała Grzegorza czy Pawła Garapichów, w Almanachu Woreyda z 1928 roku (gdzie podano adresy trzech rodzin Garapichów), czy w innych publikacjach, o potomkach pozamałżeńskich Michała Grzegorza, Pawła Romana i Kazimierza Garapichów raczej informacji nie znajdziemy. Czy piszący nie wiedzieli o prywatnym życiu tej rodziny, czy nie chcieli o nim pisać? Dlaczego nestorzy rodziny w kolejnych pokoleniach spisywali wersję „oficjalną” swych dziejów, a prywatną tylko opowiadali przy kawie lub alkoholu? Jakiego typu tabu przekraczali w swojej epoce mężczyźni z tej rodziny, utrzymujący pozamałżeńskie relacje z kobietami? Czy i ewentualnie czego się bali, gdy z jednej strony pozwalali na wspólne wychowywanie się dwójki „lewaków” z „legalnymi” dziećmi we dworze, a innym zapewniali byt w zamian za odsunięcie się od cebrowskiego domu? Czy mężczyźni ci nadużywali wobec tych kobiet męskiej, „ojcowskiej” i społecznej pozycji, wynikającej ze struktury społecznej tamtych czasów? W czym i komu zawinili ci, którym nigdy nie nadano nazwiska Garapich? Ale być może można i z drugiej strony: czy warto po tylu latach wracać do tak osobistych emocji? Czy na coś liczyły kobiety, które wiązały się z żonatym mężczyzną – dziedzicem, u którego pracowały? Czy myślały, nawet jeśli tylko instynktownie, o żonie swego oblubieńca, jak ona prawdopodobnie cierpi, wiedząc o romansach męża? Czy w tamtej epoce sądzić mogły, że związek z człowiekiem z wyższej grupy społecznej przyniesie im korzyści; jakie – materialne czy uczuciowe? Pytania można mnożyć i stawiać je z różnych stron. Dr Michał P. Garapich, gość audycji podkreśla, że nie pisał książki historycznej ani stricte naukowej, choć warsztat naukowca – antropologa był mu przydatny. W audycji tylko w pewnym wymiarze, a w książce ze szczegółami, opowiedział dzieje nie tylko rozległej rodziny (dzieje oficjalne i jeszcze niepełne, ale prawdziwe), ale może przede wszystkim szukał odpowiedzi na powyższe, jak i wiele innych pytań, również ogólniejszej natury. Brak pytań – nie tylko w pracy antropologa czy historyka – stawia człowieka na pozycji obojętnego obserwatora. Lektura „Dzieci Kazimierza” nie pozwala stać obojętnie wobec tej, jak i podobnych historii. PŁ, 21.12.2019. *** Dok.: - https://odlwowadojeleniejgory.pl.tl/Sylwetki-Lwowskie.html - R. Aftanazy, „Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska”, Warszawa i in., s. 35-38; 109, - M. Bobrzyński, „Z moich pamiętników”, Wrocław, Kraków 1957, s. 162 - I. Daszyński, „Pamiętniki” część I, wstęp i opracowanie K. Piskała, Warszawa 2017, s. 396 - T. Epsztein, Sł. Górzyński, „Spis ziemian Rzeczypospolitej Polskiej w roku 1930; województwo stanisławowskie, województwo tarnopolskie”, Warszawa 1991, s. 6, 23,24 - P. Garapich, „Nasze szczenięce lata” (msp.), Puławy 1953, s. 2, 53, 54, 114, 115; zbiory Michała Garapicha - A. Górski, „Podolacy”, Warszawa 2013, s. 162-165 „Almanach Woreyd”, Warszawa 1928, s. 168 - K. Jasiewicz, „Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956”, Warszawa 1995, s. 280, 281 oraz 11 (aneks) [gallery ids="315305,315306,315307,315308,315309,315310,315311,315312,315313,315314"]

Kategorie:

Inne podcasty

OGÓLNY OPIS PODCASTU

Rody i Rodziny Mazowsza

Mamy w Polsce i na Mazowszu całą mozaikę rodzin. Są rody wielkie, możne i zasłużone, które przez wieki miały znaczenie polityczne, wsławiały się mecenatem kulturalnym i szeroką działalnością filantropijną. O wszystkich tych rodach staramy się mówić w tej audycji, najczęściej z udziałem ich członków lub z pomocą historyków.

Odcinki podcastu (502)

Długi cień Świętej Góry

"Długi cień Świętej Góry" to historia trzech rodzin, których tragizm okresu wojennego był spowodowany nieporozumieniami między różnymi partyzantkami, działającymi na Kielecczyźnie: ZWZ-AK, NSZ, BCH, GL, AL. Dzieje te spisał, a w programie opowiedział autor książki, red. Andrzej Nowak-Arczewski.

11.11.2024

47 min 14 s
Odtwórz
Matki, rewolucjonistki, patriotki - kobiety z rodu Jastrzębowskich

O dzielnych kobietach z rodziny Jastrzębowskich, które towarzyszyły swym mężom, ale tez potrafiły wybić się same ponad codzienną przeciętność, w programie opowiadała rodzinna biografka, prof. dr hab. Elżbieta Jastrzębowska, archeolog, historyk. Niniejsza opowieść jest kontynuacją pierwszej audycji; posłuchaj: Jastrzębowscy dzieje czterech pokoleń

11.11.2024

51 min 23 s
Odtwórz
Krupeccy, Odrowąż-Pieniążkowie, Lewiccy czyli pytania o pierwowzór Wokulskiego

Co łączyło rodziny Odrowąż-Pieniążków, Krupeckich i Lewickich? Czy Leon Krupecki, warszawski XIX-wieczny kupiec mógł być trzecim z rzędu pierwowzorem postaci Stanisława Wokulskiego z "Lalki" B. Prusa - na te i inne pytania, dotyczące dziejów ww. rodzin odpowiada w programie Rafał Skąpski, autor najnowszej publikacji rodzinno-historycznej pt. "Trzeci Wokulski".

10.11.2024

49 min 32 s
Odtwórz
Anna z Działyńskich Potocka z Rymanowa

Mnie wcale nie nauczono obchodzić się z pieniędzmi; nie zdawałam sobie zupełnie sprawy z tego, ile mamy dochodu, ile nas będzie kosztowało życie, czy rzeczywiście zostanie coś i ile na fantazje – pisała Anna z Działyńskich Potocka z Rymanowa.

Ród

Anna z Działyńskich była córką Tytusa Adama Działyńskiego (1796-1861) i Celestyny Gryzeldy z Zamoyskich. Ojciec był znakomitą postacią: politykiem, mecenasem sztuki. Największym dziełem Tytusa Działyńskiego jest zamek w Kórniku, służący jako instytucja narodowo-patriotyczna, ale i miejsce ukazania chwały rodu Działyńskich. Realizując pierwszą część wielkiego planu kórnickiego, w zamku gromadził zabytki przeszłości: rękopisy, starodruki, książki, zbroje rycerskie. Na swój koszt wydawał źródła do historii Polski, jak np. Statut litewski (1841), Acta Tomiciana (1852–1869), Źródło pisma do dziejów unii Korony Polskiej i W. Ks. Litewskiego (1856–1861).

Drugą częścią zamysłu była okazała galeria portretów przodków: Działyńskich i rodzin z nimi spokrewnionych. Syn Tytusa, Jan Działyński, a potem Zamoyscy tę galerię uzupełniali. Działania Tytusa skupiały się na walce o polskie interesy (w obszarze aktywności politycznej) oraz na dbałości o polską kulturę, m.in. poprzez wpływ dworu ziemiańskiego.

Dzieciństwo i młodość

Anna z Działyńskich wychowywała się sama, praktycznie bez rodzeństwa, gdyż była najmłodsza i urodzona 10 lat po przyjściu na świat ostatniego przed nią dziecka, czyli siostry Cecylii (1836-1899). Początkowo pod okiem panny Radolińskiej, przesadnie religijnej zubożałej ziemianki, a następnie pod opieką innych guwernantek, wyniosła z dzieciństwa wspomnienia ciągłej walki ze starszymi, kar, moralizatorskich kazań. Uważała swoje dzieciństwo za ponure, a jasną jego stroną były bardzo dobre relacje z ojcem, który zmarł, gdy miała ledwie 15 lat. On był jej pierwszą miłością. Drugą, czyli Stanisława Potockiego, poznała w Dreźnie i mimo niezadowolenia rodziny, związała się z nim, tworząc prawdziwie kochające się małżeństwo.

Oleszyce, Rymanów Dwór i Rymanów Zdrój

Anna była panną posażną, zaś jej mąż, choć nosił znaczące w Polsce nazwisko, jako były powstaniec, nie miał grosza, uchodził też za człowieka niezbyt zaradnego. Młodzi początkowo mieszkali w poznańskim pałacu Działyńskich, i jak uważała Anna, był to najszczęśliwszy dla nich okres. Potem, gdy brat Jan Działyński zrobił podział majątku po ojcu, osiedli w Oleszycach (między Lubaczowem a Jarosławiem), jednym z jej majątków. Gospodarowanie w Oleszycach jednak nie wychodziło. Zresztą sprawy finansowe w ogóle były trudne i wynikały nie tylko z braku pieniędzy po stronie męża, ale sama Anna, wychowywana w dobrobycie, nie radziła sobie z gospodarowaniem funduszami: wielką wadą mego wychowania, a raczej braku wychowania, wypływającego z wielkiego zaprzątnięcia przez interesa czasu mojej Matki było, że mnie wcale nie nauczono obchodzić się z pieniędzmi; nie zdawałam sobie zupełnie sprawy z tego, ile mamy dochodu, ile nas będzie kosztowało życie, czy rzeczywiście zostanie coś i ile na fantazje. Najgorsze było położenie Stanisława; wiedział, że żona wydaje swoje pieniądze, ale nie akceptował jej rozrzutności i niepraktyczności.

Ważnym rysem tego chłodnego wychowania domowego, było pomaganie innym, w czym celowała iście po chrześcijańsku matka Anny, Celestyna Działyńska. Tyle, że Tytusowie Działyńscy na to mieli, a Stanisławowie Potoccy nie, przynajmniej na początku życia w Oleszycach. A mimo to, Anna nie wyobrażała sobie, że można nie wspomóc potrzebującego. Te początkowe, niełatwe doświadczenia domowo-budżetowe nauczyły Annę oszczędności. Do tego stopnia, że w latach późniejszych, gdy była już starszą panią, potrafiła z własnego talerza wziąć kawałek mięsa, zawinąć w serwetkę i zaraz zanieść na wieś, obdarowując kogoś biednego. Z biedą największą spotkała się w Oleszycach, gdzie mieszkała ludność rusińska, greckokatolicka. Mimo, że nie polubiła Oleszyc, z werwą zabrała się do pracy nad podniesieniem tej ludności z nędzy. Odnowiła wiejską szkołę z funduszy dworu (kontynuacja działań jeszcze jej matki Działyńskiej), utworzyła przytułek dla starców, prowadzony przez siostry Felicjanki i rozpoczęła dzieło swego życia – leczenie ludzi na wsi. Początkowo nieufna ludność, z czasem sama ustawiała się w kolejce do dworu, by uzyskać poradę medyczną u Anny Potockiej, która sprowadzała lekarstwa, stosowała zioła, stawiała bańki, sama bandażowała rany, z pomocą zaledwie jednej, przyuczonej pielęgniarki.

Chęć pomocy innym i zdolności społecznikowskie zdominowały zresztą całe jej życie i za to była, i jest do dziś tak bardzo ceniona i szanowana. Tymi cechami zaraziła także swoje dzieci, które za wszelką cenę próbowała wychowywać inaczej, niż ją wychowywały surowe guwernantki w Kórniku i Poznaniu. Wywodząc się z zamożnej Wielkopolski, gdzie od dawna dwór współpracował z wsią, ona w zacofanej Galicji robiła rewolucję, przynoszącą początkowe niezrozumienie, a potem podziw.

Mimo sukcesów, jak się początkowo wydawało, na niwie społecznej, życie w Oleszycach stawało się coraz trudniejsze. Po pierwsze, z powodów ekonomicznych (zadłużenie majątku, lata nieurodzaju), po drugie ze względu na wrastającą niechęć ludności do dworu. W 1872 r. kupili dobra Rymanów, wcześniej rozpoczynając proces sprzedaży Oleszyc. I właściwie ich życie pewnie toczyłoby się podobnie: prowadzenie majątku, szeroko rozwinięta pomoc społeczna, wychowanie dzieci. Ale Rymanów okazał się miejscem szczególnym ze względu na walory przyrodnicze i geologię. W Rymanowie Anna z Działyńskich Potocka rzuciła się w wir tych samych prac społecznych, dokładając jeszcze jedno zajęcie. Widząc zdolności artystyczne u części Łemków, zaczęła ich uczyć rzeźby, wykorzystując swoją wiedzę, nabytą w Dreźnie. Tak powstała rymanowska szkółka rzeźbiarska, której celem był nie tylko rozwój artystyczny, ale przede wszystkim wskazanie ludności wiejskiej dodatkowego sposobu na pracę i zarobkowanie. Z czasem szkółka nabrała rozmachu. Zatrudniono nauczycieli, a wykonywane przedmioty sprzedawano na specjalnie organizowanych bazarach i wystawach.

Kolejnym wyśmienitym pomysłem było uczenie koronkarstwa. Kobiety uczyły się we dworze, potem szkoliły we wsi swoje koleżanki i tak umiejętność ta rozchodziła się po okolicy, także dając możliwość zarobku.

Anna z Działyńskich Potocka jeździła często do Iwonicza, gdzie rodzina Załuskich miała uzdrowisko. Męczyła ją myśl, że może i na terenie Rymanowa jest jakieś źródło wody o właściwościach leczniczych. Zleciła poszukiwania wszystkim: służbie, rodzinie, specjalistom. Podczas odpoczynku w lesie w sierpniu 1876 roku dziewięcioletni syn, Józio spostrzegł, że kamienie w okolicy, w której się zatrzymali na odpoczynek, są czerwone.

Chłopiec pamiętał, że mama bardzo szukała źródła. Rodzinnie rozpoczęli sprawdzanie nawet najmniejszego źródełka, aż znaleźli takie, z którego woda trysnęła najmocniej. Zanim źródło zaczęło funkcjonować, upłynęło kilka lat i było wiele kłopotów, w końcu jednak Potoccy uzyskali odpowiednie zezwolenia i zaczęli przyjmować pierwszych kuracjuszy, a sława wód rymanowskich rozeszła się po kraju. W ten sposób (naturalnie w wielkim skrócie) powstał Rymanów Zdrój.

Współcześnie w Polsce i za granicą żyje ponad 500 osób, będących potomkami Anny z Działyńskich i Stanisława Potockich z Rymanowa (dzielącego się na Rymanów Dwór i Rymanów Zdrój). Są to m.in. rodziny Potockich (w tym znana krakowska gałąź z Olszy), Reyów (w Polsce, ale też w Montresor we Francji), potomkowie Beaty Marii z Potockich i Adama Branickich z Wilanowa, Ceglińskich z Janowa koło Mińska Mazowieckiego, także Mańkowskich z Brodnicy oraz potomkowie Jadwigi z Potockich i Stanisława Grabińskich z Walewic. Co jakiś czas odbywają się prywatne, rodzinne spotkania (zjazdy) potomków Potockich z Rymanowa, co zapoczątkował wnuk Anny z Działyńskich, Ignacy Potocki (1906-1994).

W 1927 roku ukazał się już pośmiertnie Mój Pamiętnik Anny z Działyńskich Potockiej, który był kilkakrotnie wznawiany. Obecnie wydanie, wynikające z zapotrzebowania czytelniczego, bowiem jest to dzieło bardzo ciekawe faktograficznie i dobre literacko, zostało przygotowane na podstawie pierwszej edycji (tekst udostępniła praprawnuczka autorki, Teresa z Krzyżanowskich Malczewska), a wydane przez wydawnictwo SBM – Anna Stanisławowa Potocka z Rymanowa z Działyńskich Ostatnia, Mój Pamiętnik, red. Urszula Roman, Warszawa 2024.

O praprababce, autorce ww. pamiętnika, o jej dziejach i wpływie na dalsze losy rodziny, w programie mówił Andrzej Krzyżanowski, autor posłowia do książki.

27.10.2024

50 min 38 s
Odtwórz
Wierusz-Kowalscy, wybrane opowieści rodzinne

Podczas obu Zjazdów Wierusz-Kowalskich, obecni członkowie różnych linii i odnóg rodziny, przedstawiali historie swoich najbliższych. Rzeczą genealogów rodzinnych jest połączenie wszystkich w jedną familię o wspólnych korzeniach, ale nawet te pojedynczo przedstawiane wyimki z historii są niezmiernie interesujące.

W audycji wybór dwóch takich historii, opowiedzianych wspólnie podczas jednej rozmowy.

O rodzinie antykwariuszy, o swoim ojcu, Alfonsie „Alfie” Kowalskim (de facto Wierusz-Kowalskim), znanym i bardzo cenionym muzealniku, etnografie, kolekcjonerze, twórcy m.in. kolekcji obrazów trumiennych w Międzyrzeczu, opowie p. Marta Korwin-Konicka, córka Alfa i Marii z Nowina-Kwiatkowskich ze Lwowa. O prawniczej i lekarskiej rodzinie z Sandomierza zaś, mówi p. Joanna Szymańska, której matka Maria Żuberowa była z domu Wierusz-Kowalska, z linii Albina Wierusz-Kowalskiego.

20.10.2024

44 min 26 s
Odtwórz
II Zjazd Wierusz-Kowalskich

W 2019 roku w siedzibie Muzeum Okręgowego w Suwałkach odbył się I Zjazd (wówczas nazywany zlotem) rodziny Wierusz-Kowalskich. Jego inicjatorką była Eliza Ptaszyńska, kustosz ww. Muzeum, od lat badająca życie i twórczość Alfreda Wierusz-Kowalskiego oraz innych członków tej rodziny, zajmujących się profesjonalnie lub amatorsko sztuką, głównie malarstwem. Na spotkanie przybyło ponad 40 osób, przy czym nie byli to tylko potomkowie monachijczyka, Alfreda, ale również reprezentanci innych linii rodu, którego korzenie znajdują się na ziemi wieluńskiej (Wieruszów). Sukces pierwszego Zjazdu spowodował, że po 5 latach, a w związku z Rokiem Alfreda Wierusz-Kowalskiego, ogłoszonym przez Radę Miasta Suwałki, liczni członkowie tej rodziny przybyli na II zjazd.

Zjazd jest połączeniem konferencji popularno-naukowej ze spotkaniem czysto rodzinnym, podczas którego uczestnicy opowiadają dzieje swoich linii rodu lub tylko najbliższych: rodziców, dziadków, pradziadków. Poza częścią konferencyjną, wzajemnie odnajdują się, poznają lub odnawiają kontakty, bowiem uwarunkowania historyczne XX wieku spowodowały, że wiele relacji z wcześniejszych pokoleń urwało się. Ponadto, organizatorka i pomysłodawczyni, kustosz Eliza Ptaszyńska, widząc jak jednak silna jest tradycja rodzinna i potrzeba spotkań familijnych, na drugi Zjazd zaprosiła także osoby nie bezpośrednio spokrewnione, ale spowinowacone z rodziną Wierusz-Kowalskich.

Przypomnijmy, że w Muzeum Okręgowym w Suwałkach działa ośrodek badań nad twórczością Alfreda Wierusz-Kowalskiego i innych artystów z tej rodziny: Czesława – syn Alfreda, Joanny z Wierusz-Kowalskich Turowskiej - wnuczki, Janiny Wierusz-Kowalskiej, współczesnej abstrakcjonistki, czy Tadeusza Wierusz-Kowalskiego. Z tego też powodu, aby mieć okazję do zebrania kolejnych informacji biograficznych, z zakresu sztuki (malarzy w tej rodzinie, profesjonalnych, jak i amatorów było i jest wielu), kustosz Eliza Ptaszyńska korzysta ze spotkań z rodziną malarzy, aby uzupełniać wiedzę i zbiory Muzeum.

Pierwszy Zjazd zaowocował książką Wieruszowie-Kowalscy we wspomnieniach, opracowaniach, artykułach (red. E. Ptaszyńska, Suwałki 2024), a z tegorocznego także planowana jest publikacja.

Ważnym elementem obu Zjazdów były wspólne rozmowy i analizy genealogiczne. Ze względu na różnorodność zapisu nazwiska rodziny (Wierusz-Kowalski lub Kowalski), jak też popularność tegoż nazwiska, niekiedy trudno ustalić, kto jest „Wieruszem”, a kto nim nie jest. Stąd też praca nad genealogią, łączenie linii i gałęzi, wyszukiwanie osób, ale i integracja rodziny.

Na rodzinnym spotkaniu zabrakło w tym roku śp. Krystyny Strzembosz (1939-2023), dr nauk medycznych, lekarza pediatry, wnuczki Karola Wierusz-Kowalskiego z Posady, artysty malarza, który swoją twórczość rozpoczynał pod okiem stryja Alfreda. Krystyna Strzembosz wykonała fundamentalną dla tej części rodziny pracę – wydała wspomnienia swego dziadka, który wiele osób z kręgu bliskich i dalszych krewnych wymienia. Jest to jedno z ważniejszych dzieł, opisujących rodzinę Wierusz-Kowalskich. Innym zaś, wspomnienia Edmunda Wierusz-Kowalskiego z powstania styczniowego 1863 roku, opracowane i podane do druku przez Adama Malickiego. Literatury, poświęconej tej rodzinie jest więcej, aczkolwiek jest ona rozproszona, sporo też można znaleźć w rodzinnych archiwach – to kolejna motywacja i potrzeba badawcza, aby kontynuować zjazdy i spotkania rodzinne.

W II Zjeździe Wierusz-Kowalskich w Suwałkach, poza Wierusz-Kowalskimi (noszącymi to nazwisko), uczestniczyli przedstawiciele takich rodzin, jak: Brachowie, Danglowie, Koniccy, Nasierowscy, Rdułtowscy, Rzyscy, Szymańscy, Święciccy, Zechenterowie, Żuberowie i inni.

Przedstawiamy pierwszą część – relację z samego Zjazdu. W jednej z kolejnych audycji opowiemy dzieje dwóch mniej znanych linii Wierusz-Kowalskich, o których będą mówić panie: Marta z Wierusz-Kowalskich Konicka (córka Alfonsa „Alfa” Kowalskiego, znanego muzealnika, etnografa, kolekcjonera, twórcy m.in. kolekcji obrazów trumiennych w Międzyrzeczu) oraz Joanna Szymańska, której matka Maria Żuberowa była z domu Wierusz-Kowalska.

A o II Zjeździe Wierusz-Kowalskich w programie mówią: Eliza Ptaszyńska, kustosz Muzeum Okręgowego w Suwałkach, Marcin Święcicki, b. prezydent Warszawy (prawnuk malarza) z bratem Czesławem, Tadeusz Nasierowski (prawnuk malarza), Andrzej Rzyski (prawnuk Stefanii Milewskiej, rodzonej siostry malarza) z córką Julią Porzezińską, Elżbieta Zechenter, spowinowacona z Wierusz-Kowalskimi przez rodzinę Serafińskich (a więc także rodzina Jana Matejki) oraz Beata Czapska, artystka rzeźbiarka, przyjaciółka Joanny z Wierusz-Kowalskich Turowskiej, malarki, animatorki życia polonijnego we Francji, wnuczki malarza.

Więcej o II Zjeździe rodzinnym, fotografii jak i o historii Wierusz-Kowalskich można znaleźć, wchodząc na link: Wierusz-Kowalscy znani i nieznani

13.10.2024

49 min 46 s
Odtwórz
Wilczkowscy: od Władysława, płk JKM po Eugeniusza, wybitnego psychiatrę

Gdy mała Izabela Mikulska (1931-2019, późniejsza Galicka, historyk sztuki, współodkrywczyni El Grecka), nazywana w rodzinie „Lalą”, 18 czerwca 1940 roku swego ojca - lekarza psychiatrę, wicedyrektora szpitala psychiatrycznego w Gostyninie, doktora Karola Mikulskiego (1901-1940) zobaczyła martwego w jego gabinecie, była przerażona. Samobójstwo lekarza, który nie godził się na rozkaz Niemców, aby przygotował listę pacjentów do eksterminacji, odbiło się cichym, ale wyraźnym echem w środowisku lekarskim i społeczeństwie Gostynina. Ta tragedia jednak przede wszystkim zrujnowała życie rodziny. W pierwszych chwilach i dniach Mikulscy, tj. Jadwiga z Gieysztorów (1900-1981) wraz z synem Jerzym i córką Izabelą, mogli liczyć na wsparcie rodziny dyrektora placówki, doc. dr. Eugeniusza Wilczkowskiego (1895-1957) i jego żony Marii z Gwizdalskich (1898-1981, c. Teodora Edmunda, muzyka, potem zamożnego warszawskiego cukiernika, właściciela majątku Duki k. Tarczyna oraz willi „Wersal” w Skolimowie); m.in. wzięli oni do siebie na jakiś czas małą Lalę, która od zawsze bawiła się z dziećmi Wilczkowskich: Krystyną (1929-1987) i Andrzejem (1931-2022), dobrze czując się w ich towarzystwie.

Udział w wojnie obronnej 1939 roku, dwukrotne aresztowanie prof. Eugeniusz Wilczkowskiego, gostynińska historia Mikulskich, jak i wiele innych wydarzeń okupacyjnych, dotykających rodziny lekarzy i personelu placówek leczenia oraz opieki psychiatrycznej, miały miejsce w obliczu niemieckiej akcji eksterminacyjnej, nazywanej T4. Aktion T4, E-Aktion, prowadzona była przez okupanta w latach 1939-1944 i polegała na fizycznym eliminowaniu „życia niewartego życia”, głównie chorych psychicznie.

Prof. dr hab. Eugeniusz Wilczkowski (s. Jana Bogdana 1863-1940 i Heleny z Goldsteinów), po studiach medycznych, od 1921 roku był związany z psychiatrią: najpierw w Kobierzynie pod Krakowem (tam zresztą została przeprowadzona jedna z największych akcji wymordowania pacjentów szpitala), z kliniką poznańską, ze szpitalem św. Jana Bożego w Warszawie, a w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego był asystentem sławy i twórcy warszawskiej szkoły psychiatrii, prof. Jana Mazurkiewicza. Samodzielną placówkę, czyli szpital psychiatryczny w Gostyninie objął 1 marca 1933 roku.

Po II wojnie św. i po powrocie do Gostynina, E. Wilczkowski rozwinął również naukową część swojej aktywności, uzyskując tytuł profesora, będąc prorektorem (1947–1949) Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1945 do 1957 roku kierownikiem Katedry i Kliniki Psychiatrycznej tejże uczelni. W lutym 1946 na terenie Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Gostyninie rozpoczął organizację Domu Rozdzielczego dla polskich sierot przywożonych ze Związku Radzieckiego, który funkcjonował do sierpnia tego roku, zapewniając opiekę i leczenie 4645 osobom. Był konsultantem krajowym w zakresie chorób psychicznych, przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Jak podaje wnuk wybitnego psychiatry, historycznie ( XII - XV w.) rodzina wywodzi się z ówczesnych województw krakowskiego i sandomierskiego, ale w latach 20. XIX wieku Dominik Antoni Wilczkowski przeprowadził się z Dukli (gdzie był dziedzicem) do Warszawy. Jego pierwszą żoną, z którą 8 maja 1827 r. wziął ślub w katedrze św. Jana w Warszawie, była Anna z Biedrońskich (urodzona w Łowiczu). Dominik był chirurgiem. Mieli aż dziewięcioro dzieci. Potomkowie Dominika do dziś (8 generacja) mieszkają w Warszawie. Zawodowo Wilczkowscy na przestrzeni wieków byli rycerzami, właścicielami ziemskimi, lekarzami, leśnikami, urzędnikami wyższej rangi, naukowcami w różnych dziedzinach. Nie mając dużych majątków, zasilając grupę inteligencji, pozostali wierni wartościom szlacheckim, traktując je nie tyle jako „klanowe”, ale uniwersalne, na podglebiu których przez wieki kształtowała się polska kultura i tradycja narodowa oraz państwowa.

O rodzie Wilczkowskich: jego początkach, szczególnie wybitnych postaciach, cechach charakteru i uczestnictwie rodziny we wszelkich zrywach niepodległościowych, począwszy od czasów rycerskich, a na II wojnie św. skończywszy, w programie mówił Rafał Eugeniusz Wilczkowski, absolwent SGPiS (ob. SHG), były pracownik Ministerstwa Sportu i Turystyki, „Orbisu”, jak też miłośnik historii, autor monografii Historia rodu Wilczkowskich herbu Jelita przez Rafała Wilczkowskiego w jednej księdze spisana (Warszawa 2020).

06.10.2024

53 min 01 s
Odtwórz
Historia rodzinna opowiadana z pomocą fotografii

Ponad 100-letni album z fotografiami rodzinnymi zachował się w rodzinie Jabłońskich dzięki Wacławowi (1911-1976), urzędnikowi miejskiemu, mieszkańcowi Milanówka i Irenie z Nosarzewskich Jabłońskich. Fotografie pochodzą z poprzednich pokoleń i ukazują wizerunki osób z rodzin Nosarzewskich, Pancerów, Czajewiczów i Ehrenbergów. Mimo wielu wydarzeń, zagrożeń wojennych i innych przeciwności, bezcenna pamiątka obecnie znajduje się w rękach syna, Lecha Tomasza Jabłońskiego, który na razie zbiór zdjęć w albumie posiada u siebie, ale zamierza oddać go do archiwum publicznego. Fotografie mniej więcej w połowie są podpisane, inne, choć bezimienne, ze względu na wiedzę o ich autorach (fotografowie - właściciele warszawskich - i nie tylko, atelier) są świadectwem historii XIX i XX-wiecznej inteligencji warszawskiej i międzyrzeckiej.

O tej bezcennej pamiątce rodzinnej w programie opowiadał Lech Tomasz Jabłoński, emerytowany naukowiec Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, badacz dziejów rodzin własnych (Jabłońskich, Grodzickich, Nosarzewskich i in.), genealog z ponad 50-letnim stażem.

29.09.2024

48 min 52 s
Odtwórz
Czetwertyńscy z Milanowa

[Pamięci Andrzeja Ludwika Żółtowskiego]

Rozwój społeczny i kulturalny Milanowa na początku XX w. wiąże się z osobą Rudolfa Levitoux, studenta i pracownika majątku, oraz rodziną Czetwertyńskich, którzy roztoczyli opiekę nad jego i innymi inicjatywami społecznymi. Tu właśnie dobrze widać, jak ważną rolę odgrywała współpraca dworu, parafii i mieszkańców wsi.

W XVIII wieku Milanów należał do Seweryna Potockiego, po którym dziedziczyła córka Wanda Julianna, zamężna 1° za Michałem Wielopolskim, 2° za Kajetanem Uruskim, 3° za Bernardem Cabogą. W pamięci milanowian zapisała się ona jak najlepiej, była bowiem fundatorką tutejszego kościoła oraz szpitala. ¹ Jej jedynym synem był Seweryn Uruski (1817-1890), znany bliżej ze swej pracy historyka i genealoga.

Jego córka Maria (1853-1931) poślubiła (1872) Włodzimierza Światopełk-Czetwertyńskiego (1837-1918), Sybiraka, skazanego za udział w powstaniu styczniowym, członka Klubu Myśliwskiego. Małżonkowie osiedli w Milanowie. Zamieszkali w niewielkim, skromnym dworze, który później rozbudowali.

Jednym z problemów, któremu Czetwertyńscy musieli stawić czoła, była sprawa szpitala założonego przez babkę Marii, Wandę J. z Potockich. Szpitalem tym władały katolickie Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, Szarytki. Władze carskie, w ramach walki z Kościołem katolickim i unitami (czyli katolikami obrządku wschodniego), próbowały zmusić zakonnice do opuszczenia placówki. Zabrały im kapelana, zakazały uczestnictwa we Mszy św. w Parczewie i Radzyniu Podlaskim. Wtedy Włodzimierz Czetwertyński wystarał się o pozwolenie władz kościelnych na nieuczestniczenie we mszy św. W ten sposób siostry nie musiały opuszczać szpitala i nie dopuściły do przejęcia go przez zakonnice prawosławne.

To nie koniec pomocy; Włodzimierz prześladowanym unitom ułatwiał przejście do Kościoła katolickiego, przekazywał grunty pod budowę świątyni. Z kolei Maria z Uruskich Czetwertyńska niosła pomoc prześladowanym unitom, umożliwiając im udział w uroczystościach religijnych w kościele rzymskokatolickim. ²

W dobrach milanowskich Czetwertyńscy zatrudniali ludzi o wysokim poczuciu moralności, nastawionych patriotycznie. Na własny koszt młodych kierowali do szkół, m.in. sześć osób do szkoły rolniczej w Nałęczowie. Spośród takich ludzi wywodzili się późniejsi milanowscy nauczyciele i społecznicy.

Wśród nich trzeba wymienić rachmistrza majątkowego i studenta, Rudolfa Levitoux. Podjął się on realizacji ciekawej inicjatywy, którą Maria Czetwertyńska z mężem postanowili wesprzeć. Levitoux zaproponował zorganizowanie w Milanowie Ochotniczej Straży Pożarnej. Włodzimierz Czetwertyński, słysząc o tych zamierzeniach, powiedział krótko: „wy, panowie organizujcie, a ja koszty będę ponosił”. Zgodę na powstanie straży inicjatorzy uzyskali u władz carskich w 1906 roku. Czetwertyńscy wcześniej kupili tzw. sikawkę, która służyła im w majątku, ale wobec inicjatywy Levitoux, przekazali ją straży. Zakupili też inny sprzęt. Straż pożarna nie tylko gasiła pożary, ale włączała się do życia kulturalnego i oświatowego wsi. Levitoux uczył strażaków czytania i pisania, korzystając z książek Marii Czetwertyńskiej; przy współpracy księdza, mieszkańców wsi i dworu, powstała orkiestra dęta, którą współfinansowała Maria Czetwertyńska.

Kolejnym krokiem w rozwoju oświaty było założenie Macierzy Szkolnej. W 1908 r. powstał teatr, na spektaklach (organizowanych w pomieszczeniach właścicieli majątku) gromadzili się licznie chłopi, okoliczni ziemianie, księża, władze starostwa parczewskiego. Córka Czetwertyńskich, Wanda Jadwiga sprzedawała bilety, dochód ze sprzedaży przeznaczano na rozwój biblioteki, na którą z kolei jej matka ofiarowała lokal. Do tych działań przyłączył się nowy proboszcz, ks. Stefan Dębski (wywodzący się zresztą z ziemiańskiej rodziny), który zainicjował zakup drugiej sikawki. I znów, wszyscy podzielili się kosztami: wieś uzbierała 1000 rubli, Czetwertyńscy ofiarowali drugi tysiąc, a ksiądz 200 rubli. Część pieniędzy z tej zbiórki przekazano na zakup organów do kościoła.

Chociaż kraj nadal był pod zaborami, początek wieku należał dla Milanowa do pomyślnych okresów w jego dziejacj. Kronikarz milanowskiej OSP odnotował później najważniejsze wydarzenia: rok 1906 – zgoda władz na założenie straży, 1910 – pierwsze sukcesy artystyczne orkiestry, 1912 – powstało Koło Młodzieży, 1915 – w Milanowie prowadzono kursy wieczorowe dla dorosłych (historia, przyroda, rolnictwo), 1916 – OSP otrzymała sztandar.

W 1918 roku zmarli Włodzimierz Czetwertyński i ks. Stefan Dębski. Nowym prezesem OSP został administrator majątku, Marian Rudzki. Dnia 12 listopada milanowscy strażacy przystąpili do rozbrajania Niemców, pomagał im Włodzimierz Czetwertyński junior; rodziła się niepodległość. W 1920 r. na czele straży stanął następny administrator majątku, Wacław Niwiński, który zainicjował stworzenie Towarzystwa Budowy Domu Ludowego; tego planu jednak w tym czasie zrealizować się nie udało. U początków niepodległości, w Milanowie działały: teatr, Koło Młodzieży, chór, organizowano zajęcia sportowe.

Po wojnie polsko-bolszewickiej Czetwertyńscy odbudowywali gospodarstwo, w którym brakowało głównie koni i bydła. Nastały trudne czasy, pod koniec lat dwudziestych i na początku trzydziestych, kryzys ekonomiczny dotknął także właścicieli dóbr milanowskich. Utrzymywany przez Czetwertyńskich kościół musiał zostać przekazany gromadzie; w 1928 roku utworzono parafię. Kłopoty miała również Ochotnicza Straż Pożarna, którą, mimo kryzysu, pożyczką wsparła Maria Czetwertyńska wraz z zięciem oraz mieszkańcy wsi. W 1927 roku powrócono do pomysłu budowy Domu Ludowego, pod który Maria Czetwertyńska ofiarowała plac, ale znów się nie udało; zebrane fundusze przeznaczono na piekarnię. W dwa lata później, dzięki swej zaradności i dochodom z zabaw, spektakli teatralnych i składek, milanowianie wybudowali remizę strażacką.

Maria Wanda z Uruskich Włodzimierzowa Czetwertyńska zmarła w 1931 roku. Właścicielką Milanowa została jej najmłodsza córka, Wanda Jadwiga (1890-1979), która poślubiła ziemianina z Wielkopolski, Andrzeja Piusa Żółtowskiego (1881-1941), syna Marcelego z Godurowa i Ludwiki z Czarneckich. Przed I wojną św., chcąc uniknąć pruskiej służby wojskowej, A. Żółtowski przedostał się do zaboru rosyjskiego. Po zakończeniu wojny gospodarował w Mszczyczynie (Wielkopolska), skąd (po śmierci teściowej) przeniósł się do Milanowa (kupując ten majątek, co wyjaśnia gość programu), kontynuując pracę społeczną swoich teściów i żony. Oprócz tego, brał udział w zawodach hippicznych, uchodził za świetnego znawcę koni, był członkiem i skarbnikiem warszawskiego Towarzystwa Wyścigów Konnych.

Mimo kryzysu, Żółtowscy stale współuczestniczyli w działaniach społecznych. Wraz z proboszczem, wójtem i strażakami, weszli do Komitetu Obchodów 25 lat OSP. Przykładów wspólnej działalności całej społeczności Milanowa można wskazać o wiele więcej.

W 1939 roku wybuchła II wojna św. W Milanowie żołnierze Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” przygotowywali się do bitwy pod Kockiem. Po wkroczeniu sowietów rozpoczęły się aresztowania. Proboszczowi sowieci zarzucili ostrzał ich oddziału z wieży kościoła. W 1940 roku - kolejne aresztowania, tym razem niemieckie, którzy równocześnie aresztowali mieszkańców wsi, pracowników folwarku i męża właścicielki majątku, Andrzeja Żółtowskiego. Nad majątkiem okupant roztoczył „opiekę” („doradca” Flasche), gospodarze samodzielni i właściciele majątku zobowiązani zostali do odstawiania kontyngentów żywnościowych okupantowi.

W 1941 roku nastąpiły kolejne aresztowania ziemian powiatu radzyńskiego. Ludziom towarzyszyła groźba wywózek na roboty do Niemiec, rozpoczął też działalność tzw. „kat Podlasia”, Dykow. W majątku Żółtowscy przechowywali Żydów (m.in. prof. Juliusza Kleinera), schronienie uzyskali uciekinierzy z poznańskiego (z Reichu). Około 40 mieszkańców wsi zaangażowało się w działalność konspiracyjną ZWZ-AK, która przeprowadziła wiele udanych akcji, wśród nich jedną z najważniejszych, czyli zlikwidowanie Dykova. W działalności konspiracyjnej uczestniczyli również właściciele majątku. W 1944 roku wkroczyła Armia Czerwona, rząd lubelski wprowadził reformę rolną. Rodzina Żółtowskich opuściła Milanów.

Po wojnie społeczność milanowska powróciła do działalności społecznej. Nie było już jednak protektora, ani pomocy finansowej. Władze komunistyczne inicjatywy społeczne próbowały upolitycznić, dostosowując je do swoich celów propagandowych. W latach stalinizmu ciężkie chwile przechodził Kościół, a rolnicy nękani byli obowiązkowymi dostawami żywności. Mimo kłopotów podstawowa działalność społeczno-kulturalna w Milanowie rozwijała się, opierając się o Ochotniczą Straż Pożarną, której współtwórcami i protektorami byli dawni właściciele Milanowa. Nawet przy zmienionych warunkach politycznych, zasiane na początku stulecia ziarno kiełkowało i kiełkuje. ³

Po wyprowadzeniu się z milanowskiego dworu szkoły (Liceum Ogólnokształcącego, do którego powstania przyczynił się prof. J. Kleiner), zespół dworsko-parkowy zakupiła siedlecka Caritas Polska; ks. Paweł Zazuniak, dyr. siedleckiej Caritas zabiega o fundusze, aby rozpocząć rewaloryzację zespołu dworsko-parkowego, który służyć ma zarówno Caritas, jak i społeczności lokalnej.

O historii rodzin Potockich, przede wszystkim jednak Czetwertyńskich, a potem Żółtowskich – właścicieli dóbr milanowskich, w programie opowiadała dr hab. Bożena Stępnik-Świątek, prof. ucz., chemik, z zamiłowania historyk, działaczka społeczna na rzecz osób z niepełnosprawnością, autorka monografii Dobra ziemskie Milanów. Ród Światopełk-Czetwertyńskich na Nowej Cztwertni h. Pogoń Ruska z gniazda rodowego w Milanowie, Siedlce 2023.

Lit. (wybór):

¹ Bernard Caboga (1785-1855) był austro-węgierskim oficerem, szambelanem dworu austriackiego, marszałkiem szlachty guberni warszawskiej. Po przekazaniu majątku wnuczce Marii Czetwertyńskiej, Wanda Caboga osiadła w Galicji, gdzie również zasłynęła z licznych przedsięwzięć charytatywnych. Dziś jest kandydatką na ołtarze.

² T. Zielińska, „Poczet polskich rodów arystokratycznych”, Warszawa 1997.

³ ks. S. Byczyński, „Ochotnicza straż w Milanowie” (mszp.), zbiory autora.

- R. Jarocki, „Ostatni ordynat. Z Janem Zamoyskim spotkania i rozmowy”, Warszawa 1991, s. 180-181

- K. Jasiewicz: „Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956”, Warszawa 1995, s. 1191

- Jan Zamoyski [w:] „Rody polskie – Zamoyscy”, red. P. Sz. Łoś, Polskie Radio – RR „Radio dla Ciebie”, Warszawa 18.04.1994. i 1.05.1994.

- M. Tarnowska, „Wspomnienia”, red. L. Dukaj, posłowie, przypisy, indeks A. L. Żółtowski, Warszawa 2002, s. 10 i in.

- I. Broszkowska, Żółtowscy z Godurowa, red. B. Żółtowska, 2010, s. 223

- A. Czetwertyński, „Czetwertyńscy na wozie i pod wozem”, edyt. J. Rodziewicz, Warszawa 2004, s. 23

21.09.2024

51 min 23 s
Odtwórz
Kelles-Krauzowie z Radomia

W związku z niedawnym nadaniem honorowego obywatelstwa Radomia Marii Kelles-Krauzowej, o rodzinie Kelles-Krauzów: Michale (powstańcu styczniowym), Kazimierzu (socjologu, socjaliście), Stanisławie (lekarzu, socjaliście, dyplomacie) i Marii z Nynkowskich Kelles-Krauzowej (przewodniczącej Rady Miasta), w programie mówi Przemysław Prekiel, kustosz Muzeum Historycznego w Przasnyszu, biograf Stanisława Kelles-Krauzego.

14.09.2024

42 min 28 s
Odtwórz

...

PODCASTY

Inne z tej kategorii

Zobacz wszystkie

Rody i Rodziny Mazowsza