Wraz z budzącą się przyrodą na przełomie zimy i wiosny, swoją aktywność rozpoczynają również kleszcze. Przy odpowiedniej dla nich wilgotności oraz temperaturze, atakują one człowieka, a w wyniku ukąszenia mogą spowodować boreliozę, chorobę groźną, choć nie aż tak, jak odkleszczowe zapalenie opon mózgowych. Borelioza jest chorobą zawodową leśników, borykają się z nią również pracownicy zakładów usług leśnych. Niedawno w Białej Podlaskiej debatowano nad sposobami przeciwdziałania, jak też metodami leczenia boreliozy oraz brakiem szczepionki.
Czym jest ta choroba, jak ustrzec się kleszczy - to tylko niektóre wątki, poruszone w rozmowie z gościem programu, Tomaszem Byliną, nadleśniczym Nadleśnictwa Biała Podlaska.

Przebiśniegi, coraz więcej śpiewających ptaków rankiem, jak też żurawie oraz informacje o wędrówce ku Europie bocianów, to tylko niektóre elementy, świadczące o zbliżającej się wiośnie. Dla pracowników szkółek leśnych to czas oczekiwania na odpowiednie temperatury i wilgotność powietrza, aby mogli odsłonić korzenie sadzonek z zimowego przykrycia i przygotować je dla wiosennych odbiorców.

Szkółka leśna w Nadleśnictwie Biała Podlaska jest szkółką polową, zajmuje około 7 ha powierzchni, a pracami hodowlanymi w niej kieruje Agnieszka Konopińska, leśniczy szkółkarz w szkółce leśnej Rudka w Nadleśnictwie Białą Podlaska.

Tadeusz Charkiewicz (1957), starszy specjalista Służby Leśnej, a wcześniej m.in. nadleśniczy Nadleśnictwa Sarnaki (2002-2005 oraz 2009-2013, potem zastępca nadleśniczego), jak wielu leśników, jest absolwentem Technikum Leśnego w Białowieży, a leśne studia wyższe ukończył na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Warszawie. Ma także wykształcenie w zakresie zarządzania, zdobyte w Szkole Głównej Handlowej (SGH). Mimo wieloletniej pracy na stanowiskach kierowniczych w Nadleśnictwie Sarnaki, najlepiej czuje się w pracy terenowej w lesie, dlatego tak dobrze wspomina lata, gdy był inżynierem nadzoru. 

Swoją fachową wiedzę i umiejętności w zarządzaniu, przyszło mu wykorzystać w chwilach trudnych, ale i w okresie rozwoju Nadleśnictwa Sarnaki, a mianowicie był nadleśniczym po śmierci śp. Jana Okrucha (2009), jak też w latach, gdy nadleśnictwo to realizowało duży projekt budowy zbiorników retencyjnych.

Poza pracą zawodową, interesuje się turystyką, działał w PTTK, a w młodości także w harcerstwie. Z chęcią wspomina lata nauki w Białowieży, bo to właśnie tam zetknął się z ciekawymi osobami, m.in. ze śp. Simoną Kossak, badaczką i miłośniczką przyrody, której wpływ na młode pokolenie odczuwa sam do dziś i podkreśla znaczenie jej pracy z przyszłymi leśnikami. 

Mgr inż. Tadeusz Charkiewicz właśnie przeszedł na emeryturę, stąd też jego wspomnienia: począwszy od domu rodzinnego po ciężką, ale lubianą pracę w zawodzie leśnika.

Posłuchaj też wspomnienia o Simonie Kossak:

Prawie 500 tys. zł. przeznaczy w bieżącym roku Nadleśnictwo Sarnaki na zabezpieczenie upraw oraz walkę ze szkodami, które w lesie wyrządza szczególnie zwierzyna płowa: sarny, łosie i jelenie. Zwierzęta te lubią spałowywać, czyli zgryzać korę młodych drzew, jak też jeszcze nie w pełni wytworzoną pokrywę korową w sadzonkach w uprawach leśnych. Inne zwierzęta zaglądają też do szkółek leśnych, a bobry z kolei potrafią niszczyć system zbiorników retencyjnych. Wszystko to powoduje szkody w bioróżnorodności gatunkowej oraz przysparza dodatkowych, całkiem dużych kosztów w budżetach nadleśnictw. Przy czym, oczywiste jest, że działania tychże zwierząt (można jeszcze dodać szkody robione przez dziki) są podyktowane naturalną potrzebą pożywienia i trudno mieć - tak po ludzku - do nich jakiekolwiek "pretensje". Niemniej, ze względu na wieloletnie opóźnienia we wzroście młodego lasu i wręcz umieranie niektórych niszczonych sadzonek czy drzewek z obszarów młodnikowych, leśnicy mają szereg sposobów, aby przez niepożądanymi działaniami niszczącymi różnych gatunków zwierzyny leśnej zabezpieczyć się. Jaki są to sposoby i czy skuteczne - o tym w programie mówił Ireneusz Sójka, zastępca nadleśniczego w Nadleśnictwie Sarnaki.

W okresie jesienno-zimowym w Lasach Państwowych wzrasta sprzedaż drewna opałowego. Na terenach wiejskich i mniejszych miast, poza drwami do kominków, ludzie drewnem ogrzewają również całe domy. Choć na ogół drewna opałowego nie brakuje, jego dostępność jest uzależniona również od pozyskania i sprzedaży drewna dla odbiorców dużych - na ogół firm i innych odbiorców, robiących różne rzeczy z tego surowca, jak np. meble, palety, okna czy więźby dachowe. Jakie zatem są zasady sprzedaży drewna w Lasach Państwowych, na przykładzie lokalnego rynku wschodniego Mazowsza i północy Lubelszczyzny, w programie mówił Tomasz Wawryniuk, starszy specjalista Służby Leśnej w Nadleśnictwie Sarnaki.

W lasach znajdują się różne drogi: jak zatem odróżnić drogę leśną od drogi publicznej? Jak już znajdziemy się na drodze leśnej, to okazuje się, że korzystanie z niej regulują dwa główne dokumenty: Kodeks drogowy oraz Ustawa o lasach. Zawarte tam przepisy wyjaśniają, czy do lasu można wjechać pojazdami, a jeśli tak, to jakimi i w jakich okolicznościach. Są też bardzo przestrzegane zasady parkowania samochodów, do których należy się stosować, bo można zapłacić mandat. Ciekawe jest też to, co prawo stanowi o używaniu w lasach pojazdów jednośladowych.
Las jest naturalnym środowiskiem dla zwierząt. Jest więc też pytanie, czy nadmierny ruch na trasach, przechodzących przez tereny leśne szkodzi zwierzętom? Ale to, co najważniejsze i w czym edukują także leśnicy, to umiejętne korzystanie z leśnych dróg. 
O zasadach poruszania się po lesie, ale też o wykroczeniach w tej materii, popełnianych przez użytkowników lasów, w programie mówił Sławomir Rawiak, komendant Posterunku Straży Leśnej w Nadleśnictwie Sarnaki.

Co dzieje się w lesie w okresie zimy pod względem gospodarczym? Na początku roku trwają jeszcze zestawienia statystyczne, podsumowania i robione są plany na rok bieżący oraz na następne lata. W tym czasie również realizowane są zadania, związane z pozyskaniem drewna, czyli wycinką drzew - wszystko zgodnie z planami oraz przy pełnym poszanowaniu praw natury.
O tym, jakie prace w lesie oraz w biurach leśnictw i nadleśnictwa są wykonywane w okresie zimowym, mówi Piotr Pniak z Nadleśnictwa Parczew.

W Nadleśnictwie Parczew poza ochroną przyrody i gospodarką leśną, ważne miejsce w pracy leśników, a we współpracy z lokalną społecznością, zajmuje dbałość o miejsca pamięci. Jednym z nich jest szlak powstania styczniowego 1863 roku, który współcześnie, przyjął formę edukacyjnej „Szlak powstańczy – Bój pod Urszulinem”. Ścieżka ta jest wspólnym dziełem Nadleśnictwa Parczew i Poleskiego Parku Narodowego. Otwarta została w 2018 roku, co wiązało się nie tylko ze 155 rocznicą bitwy, ale też 100-leciem odzyskania Niepodległości. 

W tym roku, w związku ze 160-leciem powstania styczniowego, leśnicy sięgają do pamięci historycznej, aby przypomnieć fakty, ale też zachęcić miłośników lasu do spacerów i aktywności na świeżym powietrzu. Punktami docelowymi leśnych wycieczek mogą być właśnie miejsca, związane z wydarzeniami z lat 1863-1864.

Miejsc tych jest sporo, ale weryfikowanie danych historycznych zajmuje też dużo czasu. W czasach, w których dzięki digitalizacji dokumentów, wspomnień i ikonografii XIX-wiecznej, coraz łatwiej jest znaleźć informacje historyczne, które by potwierdzały lub zaprzeczały lokalnej tradycji. Niezależnie od badań historycznych, kultywowanie pamięci o powstaniu styczniowym i o jego bohaterach, trwa nieprzerwanie od wielu pokoleń. Na wyżej wspomnianej ścieżce edukacyjnej znajduje się 6 tablic, opisujących przebieg bitwy pod Urszulinem. Bitwy czy potyczki? - staramy się to wyjaśnić w audycji, co oczywiście nie zmienia faktu, że na obszarze Lubelszczyzny i jurysdykcji Nadleśnictwa Parczew, Urszulin jest miejscem ważnym. Na końcu ścieżki, w hołdzie poległym powstańcom ustawiono dębowy krzyż.

Czym była potyczka/bitwa pod Urszulinem, jak przebiegła, kto należał do głównych jej bohaterów oraz jak pamięć o tym wszystkim jest zachowywana współcześnie - w programie mówili: Sebastian Jankowski, inżynier nadzoru Nadleśnictwa Parczew i Adam Panasiuk, historyk - regionalista i działacz społeczny powiatu włodawskiego. 

Najpiękniejsze jodły w Polsce występują w górach, głownie Beskidu, a nadleśnictwem obfitującym w ten gatunek jest Nawojowa. Ponieważ jednak naturalna granica występowania jodły w Polsce południowo-wschodniej przechodzi częściowo przez obszary RDLP w Lublinie, skrawek lasu, w którym rośnie jodła znajduje się m.in. na terenie nadleśnictwa Parczew. O ile na południu drzewa tego gatunku - poza urodą - mają znaczenie również gospodarcze, to parczewskie jodły są raczej ciekawostką i atrakcją przyrodniczą. Niemniej są i w zamysłach leśników parczewskich mają swoje znaczenie. 

Poza lasami, jodły często uprawiane są jako drzewa ozdobne w parkach, a te które kupujemy jako drzewko świąteczne, zazwyczaj pochodzą z plantacji. Drewno przydaje się w stolarstwie, w budownictwie wodnym, górnictwie, do produkcji papieru itd., a proste pnie kiedyś używano do budowy masztów okrętowych. W starożytności tabliczki do pisania były jodłowe, wiosła również, a jak głosi tradycja, z drewna jodłowego miał być zbudowany koń trojański.

O urodzie gatunku, o warunkach wzrostu jodły, jak też o przyszłości leśnych parcel, porośniętych jodłami, w programie mówił Witold Zakościelny, nadleśniczy Nadleśnictwa Parczew.