MMA

W skrócie MMA — to nazwa współczesnego sportu wyczynowego, w którym oprócz technik uderzeń i kopnięć dozwolona jest również walka w parterze. Jest to sport w pełnym kontakcie, którego celem jest zmuszenie przeciwnika do poddania się – znanego również jako tapout – lub znokautowanie go bezpośrednim uderzeniem. Sport ten łączy techniki z szerokiej gamy sztuk walki i w ten sposób tworzy nowoczesny i kompletny sport wyczynowy. W mieszanych sztukach walki, ze względu na wiele dozwolonych technik, walczy się na wszystkich dystansach, co czyni ten sport wyjątkowym pod względem współzawodnictwa. Inną cechą wyróżniającą go wśród innych jest to, że dozwolone jest w nim uderzanie i kopanie w walce naziemnej. Co więcej, w MMA nie ma technik, których nie można użyć bezpośrednio w walce. Obejmuje on takie sztuki walki jak boks, boks tajski, karate, zapasy, jiu-jitsu i judo. Ale używa się również uchwytów i ciosów z bardziej egzotycznych sztuk walki, takich jak np. kung-fu.

Boks

Boks to sztuka walki, w której dwóch przeciwników walczy tylko na pięści zgodnie z ustalonymi zasadami. Celem jest uzyskanie jak największej liczby trafień w przeciwnika lub wybicie go z akcji. Zawodnicy są zwykle wyposażeni w wyściełane rękawice i muszą należeć do tej samej kategorii wagowej. Mecz bokserski prowadzony jest pod nadzorem sędziego przez kilka rund trwających od jednej do trzech minut. Sędzia decyduje o tym, czy przeciwnik jest w stanie kontynuować walkę lub, czy doszło do poważnego naruszenia przepisów.

Karate

Karate to sztuka walki, której początki sięgają około 500 lat naszej ery. Chińscy mnisi, którym nie wolno było nosić broni, opracowali specjalną sztukę walki do samoobrony składającą się z ćwiczeń gimnastycznych. Była również uważana za sposób na samopoznanie i samoświadomość. Jako sport, karate jest stosunkowo młody: dopiero na początku tego wieku tradycyjne sztuki walki stały się w Japonii sportem z własnymi zasadami. W tłumaczeniu „Karate-Do” oznacza coś w rodzaju „ścieżki pustej ręki”. W sensie dosłownym oznacza to: karateka (zawodnik karate) jest nieuzbrojony, jego ręka jest pusta. Powinien on uwolnić swoją wewnętrzną istotę od negatywnych myśli i uczuć, aby móc właściwie postępować ze wszystkim, co napotka. Podczas treningu i zawodów to twierdzenie staje się konkretne: rzeczywistym celem nie jest zwycięstwo lub porażka, ale rozwój sprawności i własnej osobowości poprzez samokontrolę i ekstremalną koncentrację. Szacunek dla przeciwnika jest najważniejszy.