Wydawało się, że publiczność nie oddycha, taka panowała cisza i skupienie. Wieczór otwierały i zamykały utwory orkiestrowe. Koncert rozpoczęła piękna, ale od dwóch lat nadmiernie eksploatowana, „Melodia” Myroslawa Skoryka. Tym razem utwór zabrzmiał wyjątkowo wzruszająco. Agnieszka Duczmal potrafiła z niego wydobyć wydobyć smutek, nostalgię, tęsknotę. Orkiestra pod Jej ręką brzmiała perfekcyjnie pokazując nie tylko bezbłędną artykulację, ale także subtelne zróżnicowania dynamiki.

Podobnie było w finale koncertu, gdy zabrzmiała Serenada na smyczki op. 6 Josefa Suka. W tym pięknym, niezbyt często granym utworze pobrzmiewa romantyczna inspiracja dziełami bliskiego Sukowi twórczo i rodzinnie Dvořaka. Lekka w nastroju, pełna wdzięku kompozycja w wykonaniu Orkiestry Amadeus i Agnieszki Duczmal zabrzmiała  salonowo-elegancko i błyskotliwie.

Przed przerwą, w pierwszej części koncertu usłyszeliśmy Koncert potrójny C-dur op. 56 Ludwiga van Beethovena w opracowaniu Jakuba Kowalewskiego. Pozbawione instrumentów dętych dzieło zabrzmiało nadspodziewanie dobrze. Wielka w tym zasługa trojga wybitnych solistów: wybitnego skrzypka Jakuba Jakowicza, wiolonczelistki Karoliny Jaroszewskiej-Rajewskiej i finalisty Konkursu Chopinowskiego, łotewskiego pianisty Georgijsa Osokinsa. Cała trójka pokazała najwyższy kunszt i wirtuozerię budząc zachwyt publiczności, która „wyklaskała”  bis tego niezwykłego Tria.

Transmitowany przez radiową Dwójke koncert z pewnością pozostanie w pamięci słuchaczy którzy przekonali się, że 55 lat może być wiekiem szczytowej formy artystycznej.

Maestrze Agnieszce Duczmal i jej „pierworodnemu dziecku” — Orkiestrze Amadeus składam najlepsze życzenia kolejnych twórczych lat i następnych tak udanych jubileuszów.

Tadeusz Deszkiewicz