Krzemienna siekierka, pochodząca z epoki neolitu (inaczej młodszego kamienia, poprzedzającego epokę brązu), znaleziona w prywatnym ogrodzie w Józefowie (gm. Nieporęt, pow. legionowski) podczas rozsypywania nowej ziemi, a oddana do rąk fachowców, przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, została przekazana do zbiorów Muzeum Historycznego w Legionowie. Fakt, że artefakt znalazł się w rękach służby konserwatorskiej należy uznać za wzorcowy. Gospodarze działki bowiem, na której siekierkę odnaleziono, spełnili swój obywatelski obowiązek (stosując się też do przepisów prawa, mówiących o tym, że takie znalezisko jest własnością państwową), a ponadto uratowali przedmiot, który posłuży badaniom naukowym, które przyczynią się do dalszego wyjaśniania i opisu życia człowieka na obszarze Mazowsza sprzed 4 tys. lat p.n.e.

O losie zabytkowej siekierki, o znaczeniu tego znaleziska, jak też o archeologii z punktu widzenia ochrony zabytków oraz o stałej wystawie archeologicznej w legionowskiej placówce, w programie mówili: Marcin Dawidowicz, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków, dr hab. Jacek E. Szczepański, historyk, dyrektor Muzeum Historycznego w Legionowie, Wawrzyniec Orliński, archeolog, kierownik Działu Archeologii w ww. Muzeum oraz Anna Szczepłek, zastępca prezydenta Legionowa.

O wydarzeniach rocznicowych, związanych z 80-leciem rozpoczęcia i upadku Akcji "Burza" we Lwowie w 1944 roku, o losach oficerów i żołnierzy Armii Krajowej ze Lwowa, jak też o braciach Siemaszkach - uczestnikach tejże Akcji w Wilnie ("Swojak", "Długi" i "Dłuższy" - bracia Siemaszkowie w wileńskiej Armii Krajowej; "Dom Spotkań z Historią, 10 lipca br.), w programie mówili: Stanisława Stańczyk-Wojciechowicz, wiceprezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz Tomasz Kuba Kozłowski z "Domu Spotkań z Historią", popularyzator wiedzy nt. Kresów.

O dziejach żyrardowskich zakładów lniarskich - od ich powstania aż po upadek, w programie mówiła Maria Badeńska-Stapp z Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Halina Pajka (ur. 1950, z domu Prusaczyk z Tatar) jest kolejnym pokoleniem twórczyń rękodzieła kurpiowskiego – wraz z bratową Elżbietą Prusaczykową i przyjaciółką Czesławą ze Staśkiewiczów Kaczyńską, jest damą kurpiowskiej wycinanki. Laureatka wielu nagród, wyróżnień i odznaczeń, z których ogromną symboliczną wagę ma  brązowy medal Zasłużony dla Kultury Polskiej „Gloria Artis”. Artyści ludowi w Polsce zazwyczaj najbardziej czekają na Nagrodę Oskara Kolberga – to prestiż i potwierdzenie u fachowców najwyższego kunsztu i artyzmu. Dzięki wnioskowi, złożonemu przez Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce, Halina Pajka została laureatką tej Nagrody; Jury nie miało najmniejszych wątpliwości, że jest jej ona należna.

Uroczystość wręczenia Nagród im. Oskara Kolberga odbędzie się w Warszawie, na Zamku Królewskim, dnia 12 września. A tymczasem, o ojcu, współzałożycielu Spółdzielni „Kurpianka” w Kadzidle, o mamie Stanisławie z domu Sucheckiej, jak też o Czesławie Konopkównie, która nie tylko kurpiowską wieś Tatary, ale całą Kurpiowszczyznę rozsławiła w Polsce i na świecie. Wspomnienia z pracy na roli i o braku światła, jak też o szparogach czy szlabanie. Wspomnienia z dzieciństwa i z dorosłego życia twórczyni ludowej. Gość programu, Halina Pajka – wraz z Elżbietą Piskorz-Branekovą, etnografką – jest jedną z dwóch z Mazowsza laureatką tegorocznej (2024) Nagrody im. Oskara Kolberga.  

O wystroju wnętrz, umeblowaniu i dziełach sztuki, obecnych w życiu mieszkańców secesyjnych kamienic w Polsce, na przykładzie zbiorów Muzeum Mazowieckiego w Płocku, w programie mówili jego pracownicy, m.in. Barbara Rydzewska i dr Michał Burdziński (ob. Muzeum Śląskie w Katowicach).

W tym roku przypada 80. rocznica akcji „Ostra Brama”, przeprowadzonej przez oddziały Armii Krajowej w Wilnie w dniach 6-13 lipca 1944 r. w ramach akcji „Burza”. Operacja ta miała na celu zajęcie Wilna przez żołnierzy AK i wyzwolenie miasta spod okupacji niemieckiej, jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej. Pragnąc upamiętnić bohaterów tych wydarzeń Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, we współpracy z Towarzystwem Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej - Oddział w Warszawie, dnia 6 lipca (sobota) zaprasza na Piknik Edukacyjny, który odbędzie się na osiedlu „Wilno” na Targówku pod hasłem Operacja „Ostra Brama 44”. O historii operacji wojskowej AK „Ostra Brama” oraz o pomyśle, aby zainteresować mieszkańców tego dużego osiedla historią jego nazwy i nazw ulic, w programie mówiła Margarita Chilińska, starszy kustosz archiwalny Archiwum IPN Wydział Badań i Edukacji Archiwalnej oraz prezes Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej - Oddział w Warszawie.

Popularny portal internetowy o Romualdzie Zerychu (1888-1964) pisze krótko: urodził się w rodzinie Gotfryda i Heleny z Perle’ów. Kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego. W latach 1914–1918 walczył w wojsku rosyjskim, dostając się do niewoli niemieckiej pod Tannenbergiem. W dwudziestoleciu międzywojennym poświęcił się rzeźbiarstwu; miał liczne wystawy. Zajmował się też konserwacją rzeźby. Autor m.in. pomnika zmarłych jeńców wojennych w Budziszynie, pomnika Elizy Orzeszkowej w Grodnie (1924) oraz jej popiersia w drewnie, rzeźby portretowej Stanisława Noakowskiego, tablicy z płaskorzeźbą gen. Sowińskiego (1928) umieszczoną na zewnętrznej ścianie kościoła św. Wawrzyńca na warszawskiej Woli oraz licznych nagrobków na warszawskich cmentarzach (Powązkowskim i ewangelicko-augsburskim).

Od 1929 należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. W latach 50. XX w. należał także do zespołu rzeźbiarskiego Stanisława Jagmina, brał udział w ratowaniu i rekonstrukcji zabytkowych posągów, między innymi rzeźb parkowych z Ogrodu Saskiego w Warszawie. W 1958 w warszawskim parku Kultury i Wypoczynku (parku Na Książęcem) został odsłonięty pomnik Elizy Orzeszkowej autorstwa Zerycha, będący repliką monumentu w Grodnie. Zmarł w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.

Dlatego właśnie, że ten biogram w Wikipedii jest tak skromny, a jego bohater – wyśmienity artysta plastyk i architekt tak mało znany, swoją badawczą pracę oraz książkę (zob. fot. okładki) poświęciła mu dr Barbara Kalinowska – gość programu, kurator wystaw (w tym dwóch na temat R. Zerycha), historyk sztuki, wicedyrektor Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce.

O dziejach warszawskiej Kamienicy pod Gigantami (Al. Ujazdowskie) w kontekście zbieranych i przechowywanych tam zbiorów artystycznych rodziny Strzałeckich, w programie opowiadał prof. Andrzej Strzałecki.

O dawnych (średniowiecznych i z początku nowożytności) dziejach Przysuchy w programie opowiadał dr Lech Małecki.

O dziejach Latowicza (pow. miński) w programie mówili m.in. pp. Agnieszka Proczka i Bogdan Świątek-Górski, burmistrz miasta.