Kobiety kobietom, to akcja społeczna, spotkanie, w czasie którego kobiety, mieszkające i pracujące lub związane z obszarem powiatu mińskiego, będą rozmawiały o swoich sprawach, począwszy od urody, pielęgnacji i zdrowego trybu życia, aż po kwestie biznesowe, bowiem wiele z nich prowadzi swoje interesy: większe lub mniejsze firmy. Bedą degustować potrawy regionalne i w przyjemnych okolicznościach przyrody, chcą ze sobą po prostu być. O idei spotkania, jak też o tym, co w życiu kobiet ważne (ważniejsze), w programie opowiadają: Anna Plichta, pomysłodawczyni i współorganizatorka oraz Mariola Kowalska, właścicielka gospodarstwa agroturystycznego "Julianówka", prezes Lokalnej Organizacji Turystycznej (LOT) Ziemi Mińskiej.

Rekonstruowała detale architektoniczne podczas odbudowy warszawskiego Starego Miasta, rzeźbiła monumentalne portrety ludzi, malowała, rysowała. Wydawałoby się, że uznana i szanowana w swoich czasach artystka, powinna być nadal znana, a jej prace pokazywane w muzeach. Tymczasem, została zapomniana, a jej życiorys oraz przebieg pracy twórczej trzeba teraz rekonstruować. Na szczęście spotkały się dwie strony: córki artystki oraz dociekliwa dziennikarka, także sama tworząca na polu plastycznym, dzięki czemu mamy choć niewielką biografię bohaterki tej audycji. A jest nią Halina Bajorska-Flisakowa (1912-1989), może bardziej znana za granicą (z racji emigracji), ewentualnie przez niektórych mieszkańców Nieszawy, w której jakiś czas tworzyła i przebywała. Czy to emigracja, czy życie osobiste, a może jakaś niechęć środowiska artystycznego - co mogło spowodować, że rzeźbiarka jest dziś znana niewielu miłośnikom jej wybitnej twórczości? Na te i inne pytania szukała odpowiedzi Kinga Frelichowska, gość programu, dziennikarka, autorka publikacji Papier, kamień i... nożyce (nie)pamięci. Rekonstrukcja biografii rzeźbiarki Haliny Bajorskiej-Flisak (2023).  

Gościem Piotra Majewskiego był zwycięzca The Voice Senior Wojciech Bardowski.

W Galerii Katarzyny Napiórkowskiej (Stary Rynek 19/21, Warszawa) do 28 lutego czynna jest wystawa "Rodzinne tradycje. Zofia Anna Misiak, Janina Żylińska, Stanisław Misiak". Oboje artyści, Janina Żylińska (1917-2010), uczennica Ferdynanda Ruszczyca, malarka i konserwatorka dzieł sztuki, jak też jej mąż Stanisław Misiak (1905-1970), pejzażysta, grafik (szczególnie znane są jego grafiki, nawiązujące do wedut warszawskich), batalista, uczeń Jana Cybisa, należą do pokolenia artystów, którym przyszło tworzyć - a więc i jakoś ustosunkować się do rzeczywistości - w okresie odbudowy Polski i Warszawy. W swoich latach byli znani, dziś nieco zapomniani, ale dzięki rodzinie pozostała spora (choć też przetrzebiona zrębem czasu) spuścizna artystyczna, o którą obecnie dba i zamierza bardziej upublicznić, pokazać odbiorcom, ich córka - Zofia Anna Misiak, również artystka malarka, znana, doceniana, wystawiana, inspirująca się zarówno przyrodą, podróżami, jak też klimatami francuskimi - bowiem z Francją była dłużej związana. Przez pewien czas współpracowała również z galerią "Korozja i Kolor" w Wołominie oraz z Leonem Palesą, kustoszem pamięci i zbieraczem pamiątek przeszłości wiejskiej na obszarze powiatu wołomińskiego. 

O wystawie malarstwa, a więc o sztuce i życiu rodziców, jak też o swojej twórczości w programie mówiła Zofia Anna Misiak, a wspólne przedsięwzięcie wystawiennicze komentowała specjalistka, dr Justyna Napiórkowska, historyk sztuki.

Johanna Langefeld (1900-1974) była niemiecka nadzorczynią w nazistowskich obozach koncentracyjnych, w Lichtenburgu, Ravensbrücku i Auschwitz-Birkenau. Po II wojnie światowej uniknęła osądzenia uciekając z krakowskiego więzienia, z pomocą byłych polskich więźniarek Ravensbrück, które pamiętały ją jako wyróżniającą się pozytywnie na tle pozostałej części personelu obozowego. Z uwagi na nastroje społeczne, uniemożliwiające jej zwolnienie, została uwolniona potajemnie przez przekupiony personel więzienny, który otworzył jej bramę do wyjścia. Jej historię opowiada film „Przypadek Johanny Langenfeld”, który będzie można obejrzeć (a potem porozmawiać z jednym z reżyserów obrazu) w niedzielę 23 lutego o godz. 13.30 w Sali Historycznej Izby Pamięci przy Cmentarzu Powstańców Warszawy (Oddział Muzeum Warszawy), o czym w programie mówił Szymon Smolnicki-Woźniak, adiunkt w Muzeum Warszawy.  

Będąc zapalonym krajoznawcą, wędrował po Mazowszu, m.in. po terenach trzech powiatów: otwockiego, garwolińskiego i mińskiego. Zorientował się, że zbierając materiały do innych publikacji, napotyka często na ślady dawnych zabudowań dworskich i folwarcznych, które na przestrzeni wieków stanowiły część majątków ziemskich. Niektóre dumnie stoją do dziś, inne zmiótł wiatr historii, zostawiając po nich tylko puste miejsca. Archiwa, nowoczesne techniki rozpoznawania terenu, jak i rozmowy z niektórymi potomkami właścicieli oraz mieszkańcami wsi - to tylko część pracy badawczej autora. Najpierw powstała książka Pałace, dwory i folwarki ziemi garwolińskiej (Otwock 2019), a obecnie Dwory, pałace folwarki powiatu mińskiego w przekroju historycznym (Mińsk Mazowiecki 2024). O pracy nad publikacją oraz o wybranych zespołach dworsko (pałacowo) - parkowych oraz folwarkach z obszaru powiatu mińskiego w programie, w drugiej części rozmowy, mówił Paweł Ajdacki, krajoznawca, regionalista, bibliotekarz, autor ww. dwóch wydawnictw.

Będąc zapalonym krajoznawcą, wędrował po Mazowszu, m.in. po terenach trzech powiatów: otwockiego, garwolińskiego i mińskiego. Zorientował się, że zbierając materiały do innych publikacji, napotyka często na ślady dawnych zabudowań dworskich i folwarcznych, które na przestrzeni wieków stanowiły część majątków ziemskich. Niektóre dumnie stoją do dziś, inne zmiótł wiatr historii, zostawiając po nich tylko puste miejsca. Archiwa, nowoczesne techniki rozpoznawania terenu, jak i rozmowy z niektórymi potomkami właścicieli oraz mieszkańcami wsi - to tylko część pracy badawczej autora. Najpierw powstała książka Pałace, dwory i folwarki ziemi garwolińskiej (Otwock 2019), a obecnie Dwory, pałace folwarki powiatu mińskiego w przekroju historycznym (Mińsk Mazowiecki 2024). O pracy nad publikacją oraz o wybranych zespołach dworsko (pałacowo) - parkowych oraz folwarkach z obszaru powiatu mińskiego w programie, w pierwszej części rozmowy, mówił Paweł Ajdacki, krajoznawca, regionalista, bibliotekarz, autor ww. dwóch wydawnictw.

Stanisław Osiecki (1875-1967) urodził się w Ciechanowie, a był jednym z wybitnych działaczy ruchu ludowego, politykiem – posłem na Sejm II RP (Sejm Ustawodawczy 1919 oraz I kadencji), senatorem  (1935), ministrem, odpowiedzialnym m.in. za przygotowanie reformy rolnej, uchwalonej w 1925 roku. Po II wojnie światowej nada leżał do Krajowej Rady Narodowej, był tez posłem na Sejm Ustawodawczy. Znany również ze swej działalności taternika – góry stanowiły jego wielka pasję.

Kim był, jaką postawę wykazywał w wyżej wymienionych aktywnościach politycznych i społecznych, w programie (w drugiej części rozmowy), mówił dr Mateusz Ratyński, kierownik Działu Naukowo-Badawczego Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego w Warszawie.  

Stanisław Osiecki (1875-1967) urodził się w Ciechanowie, a był jednym z wybitnych działaczy ruchu ludowego, politykiem – posłem na Sejm II RP (Sejm Ustawodawczy 1919 oraz I kadencji), senatorem  (1935), ministrem, odpowiedzialnym m.in. za przygotowanie reformy rolnej, uchwalonej w 1925 roku. Po II wojnie światowej nada leżał do Krajowej Rady Narodowej, był tez posłem na Sejm Ustawodawczy. Znany również ze swej działalności taternika – góry stanowiły jego wielka pasję.

Kim był, jaką postawę wykazywał w wyżej wymienionych aktywnościach politycznych i społecznych, w programie (w pierwszej części rozmowy), mówił dr Mateusz Ratyński, kierownik Działu Naukowo-Badawczego Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego w Warszawie.