Leopold Pac-Pomarnacki (1907-1992), syn Ludwika i Wiktorii z Erismanów, był wybitnym przyrodnikiem - leśnikiem, kolekcjonerem, pisarzem, myśliwym i popularyzatorem wiedzy przyrodniczej. Szczególną pasją darzył ptaki, których życiem interesował się od dzieciństwa, a jego - zapoczątkowana jeszcze przed II wojną św. - kolekcja wydmuszek jaj dzikiego ptactwa polskiego należy do najważniejszych zbiorów oologicznych w Polsce; znajduje się ona obecnie w zbiorach Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.
Po zwyczajnej edukacji domowej, charakterystycznej dla dzieci z rodzin ziemiańskich, Leopold Pac-Pomarnacki uczył się w gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie, gdzie pasja do twórczości Włodzimierza Korsaka (1886-1973), myśliwego i podróżnika (z którym zresztą potem współpracował w sprawach wileńskiego ogrodu zoologicznego), połączyła go szkolną przyjaźnią z późniejszym poetą i Noblistą, Czesławem Miłoszem (M. Libera, "Leopold Pac-Pomarnacki (1907-1992)"; "Kultura Łowiecka", nr 66, Warszawa, Ostrów Mazowiecka 2012, s. 14; L. Pac-Pomarnacki, "Historia...", Wilno 1936, s. 7).
W 1937 roku związał się z Radomiem, gdzie jako łowczy pracował w ówczesnej Radomskiej Dyrekcji Lasów Państwowych. Do Radomia przywędrował z Litwy kowieńskiej, gdzie rodzina Pac-Pomarnackich do lat 20. XX w. posiadała majątek ziemski Koźliszki (pow. wiłkomierski; J. Żenkiewicz, "Ziemiaństwo polskie w Republice Litewskiej w okresie międzywojennym", Toruń 1998, s. 41). Ojciec jego, Ludwik był kolekcjonerem okazów przyrodniczych oraz malarstwa o tematyce przyrodniczo-łowieckiej, a myślistwem parał się jego dziad, Lech Pac-Pomarnacki. Atmosfera domu rodzinnego więc: myśliwska, polska i patriotyczna, wpłynęła na jego zawodowe oraz życiowe wybory (również te, związane z wojną, zesłaniem i walką pod Monte Cassino).
Pierwsze teksty publicystyczne, ale poparte swoimi badaniami, publikował od końca lat 20. XX wieku ("O ochronie wiewiórki", 1929), będąc zaś sekretarzem Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ogrodu Zoologicznego w Wilnie, w 1936 roku wydał "Historię Ogrodu Zoologicznego w Wilnie." Pośród kilkudziesięciu dzieł pisarskich L. Pac-Pomarnackiego warto wymienić opracowania: "O wronie i walce z nią w łowisku", "Toki naszych bekasów", ale najważniejsza jego książka, będąca podsumowaniem działalności przyrodniczej i twórczości pisarskiej, to wspomnienia "A było to w kniei" (Przemyśl, 1982).
Do początku lipca br. w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu można obejrzeć wystawę monograficzną "Dzikie ostępy Leopolda Pac-Pomarnackiego", prezentującą postać Leopolda Pac-Pomarnackiego, będącą też pokłosiem biografii przyrodnika, napisanej przez Piotra Kacprzaka "Leopold Pac-Pomarnacki - ptasznik i nemrod z Kresów i Radomia" (Radom, 2015). Ekspozycja muzealna, jak i monografia powstały pod patronatem i we współpracy z Regionalną Dyrekcją Lasów Państwowych (RDLP) w Radomiu.
O Leopoldzie Pac-Pomarnackim w kontekście wystawy, w "Łosiowisku" opowiadał Marek Słupek, kierownik Działu Przyrody Muzeum im. J. Malczewskiego w Radomiu.
[gallery ids="393719,393720,393721,393722,393723,393716,393717,393718"]
